Werk

Waarom toch? Waarom kan ik nou niet gewoon een relaxte houding aannemen en gewoon mijn ding doen zonder dat paniekerige gedrag? Onhandig zoek ik tussen de papieren die ik op zijn bureau heb gelegd. Ik had toch wel dat ene printje gemaakt en meegenomen? Nee dus. Niet erg! Niet erg!Lees Verder

Vandaag huppelde ik steeds langs mijn nieuwe werkplek. Om de sfeer te proeven, te wennen, me voor te bereiden. Proberen te voelen hoe het zou zijn om daar te werken. Mijn collega’s vonden het in ieder geval fijn dat ik weer terug kwam in het kippenhok. Helaas voor hen konLees Verder

Het was ook te mooi om waar te zijn, die werkplek van mij. Afgelopen juli verhuisden we naar een mooi gerenoveerd gebouw in de stad. Ik kwam op een rustige kamer te zitten. Dat was na het kippenhok waar ik jarenlang had ik gezeten een verademing. Ik was dan ookLees Verder

Ach, weer zo’n leuke oudejaarsbrief van onze directrice, dacht ik toen ik de envelop met het logo van mijn werk erop opende. Brieven vind ik je reinste milieu- en geldverspilling: e-mail werkt net zo goed.Maar toen ik, met enige tegenzin want ik heb het niet zo op formele ‘moetjes’, deLees Verder

Voordat u denkt dat ik ter plekke ben neergestort: de stress is al weer voorbij. En ik heb het overleefd! Anderhalve maand lang werd ik doodgegooid met deadlines en belangrijke evenementen.Anderhalve maand lang keek ik uit naar dit moment.Precies dit moment.Op de bank. Laptop op schoot. Televisie aan. En zichtLees Verder

Daar zit je dan.Aan de keukentafel.Laptop voor je neus, telefoon ernaast.Ziek thuis maar het werkt roept. Het schreeuwt. Tussendoor een potje wordfeud. De verslaving van menig aardbewoner these days. Ach, wat moet je ook anders.Bijna alles wat tegenwoordig een hobby is heeft met een scherm te maken.Een boek lezen? De verslaving aanLees Verder

In 2006 zat ik er ook. Op Pampus. Met een aantal loggers gingen we op verkenningstocht, zonder gids. Ditmaal ging ik met collega’s vanaf IJburg naar het eiland. Een thuiswedstrijd dus. In tegenstelling tot vorige keer wachtte een gids ons op voor een rondleiding. Ja, en dan krijg je tochLees Verder

“Ik ben blij dat je op deze manier weggaat,” zeg ik haar bij het afscheid nemen. Als je net twee collega’s hebt begraven, is het bijna een zegen als iemand weggaat gewoon omdat ze een andere baan heeft.Maar het slaat wel weer een gat in de toch al zo instabieleLees Verder

Mijn abonnement op de Psychologie Magazine is opgezegd. Ik heb geen behoefte om nog geld te steken in een blad dat zichzelf herhaalt. Koppen als ‘stoppen met piekeren’ en ‘mindfulness’ pronken té regelmatig op de cover. Leuk voor wie het nog niet kent, vervelend voor wie er al tig keer overLees Verder

Vele waarschuwingen kreeg ik vooraf: ‘De kist is open, maar ze ligt er heel mooi bij’. Dat ‘mooi erbij liggen’, daar ben ik het nooit zo eens. Dat betekent dat er geen bloedspetters te zien zijn, dat het hoofd niet is ingedeukt of bont en blauw is. Maar als iemandLees Verder

Er was veel om over te schrijven in het herinneringsboek, maar mijn gevoel besloot dat het moest gaan over de cornetto. De cornetto die in het vriesvak lag, naast mijn brood. Waar ik haar altijd aan herinnerde als ik een broodje pakte. Waarop zij ‘m dan, soms, opat. En deLees Verder

We proberen redenen te zoeken voor haar dood. Om het te begrijpen. Te accepteren.Die redenen zijn er. Genoeg zelfs.Het geeft een beetje troost. We omarmen elkaar. Halen herinneringen op. Huilen. Staren verslagen naar haar foto’s op het lege bureau. Gedenken haar in de stilteruimte, waar we met woorden proberen teLees Verder

Op haar bureau lagen nog de foto’s die ik had gemaakt van de herdenkingsruimte van onze collega die vorige maand was overleden. Ze zou ze samen met een aantal andere collega’s aanbieden aan de weduwnaar.Gister nog, wenste ik haar een fijn weekend en zeiden we ’tot maandag’. Maar maandag isLees Verder

De kaarsjes brandden stug door. De bloemen raakten uitgebloeid. Het condoleanceboek vulde zich langzaam maar zeker.Het gebroederlijke dat we, vooral tijdens de crematie, hadden ervaren was al wat gezakt. Het gewone leven nam zijn vorm weer aan. Prettig vond ik dat. De dood had me met de neus op deLees Verder

Die lege plek, die was er al een tijdje. Schuin tegenover me. Je zou kunnen zeggen dat we het gewend waren. Maar als iemand dan ook echt overlijdt, voelt die lege plek anders. Killer en zonder hoop. Eerder was ze herenigd met haar stekkie. Nadat ze kanker had overwonnen. HetLees Verder

Ik heb een nieuwe collega op mijn werk. Toen ik haar voor het eerst zag was het alsof ik haar al jaren kende, haar gezicht kwam zo vertrouwd over. Haar blik was open en ze beschikte over een gezonde portie zelfvertrouwen en pit.En?Nou, zij belichaamt eigenlijk wat ik wil zijn.HoeLees Verder

…kan ik een rijtje opsommen van de ziektes die mijn collega’s ten deel zijn gevallen. Eén heeft de strijd in de zomer verloren, de ander zit er nog middenin.Maar dat was niet de enige malaise die op onze afdeling plaatsvond. Een collega viel van haar fiets zo in de lappenmand.Lees Verder

Voorheen waren vakanties lege uitgestrekte gebieden, die opgevuld werden met mooi weer (nou vooruit, ook met regen) en afspraken met familie en vrienden. Met een kind in huis is dat gebied niet meer zo leeg. Enkel op de dagen dat hij naar de crèche gaat lacht dat vriendelijk uitziende gapendeLees Verder

In tijden van crisis krijg ik gewoon loonsverhoging én een vast contract.Lees Verder

Er is steeds die vergelijking met vorig jaar. Zo was ik vorig jaar ruim een maand zwanger toen ik en mijn collega’s een teamuitje hadden. Een hel was het om mee te gaan op puzzeltocht op de Wallen. De hitte, de toeristische drukte, de stank, de pijn en de vermoeidheid.Lees Verder