Er was veel om over te schrijven in het herinneringsboek, maar mijn gevoel besloot dat het moest gaan over de cornetto. De cornetto die in het vriesvak lag, naast mijn brood. Waar ik haar altijd aan herinnerde als ik een broodje pakte. Waarop zij ‘m dan, soms, opat. En de volgende dag een nieuwe in het vak legde.
“L, je bent je cornetto vergeten!” schreef ik.
Bij het woord cornetto hoorde ik buiten het liedje van de ijscokar die langsreed. Ik glimlachte en schudde mijn hoofd van ongeloof.
“Hallo L.,” dacht ik.
Grappig ik heb vandaag ook die ijscokar gehoord, waarschijnlijk toen jij aan het schrijven was!
Hoe bizar toch?
Inderdaad: een teken van boven.
IJscokar, dat roept pas herinneringen op. Ai…
mooi.
J’ai cann’t plus d’accord.