Op haar bureau lagen nog de foto’s die ik had gemaakt van de herdenkingsruimte van onze collega die vorige maand was overleden. Ze zou ze samen met een aantal andere collega’s aanbieden aan de weduwnaar.
Gister nog, wenste ik haar een fijn weekend en zeiden we ’tot maandag’. Maar maandag is ze er niet. Haar lichaam besloot afgelopen nacht om dezelfde trip te maken die onze collega vorige maand maakte.
De hemelvaart.
En weer ben ik boos. Boos dat ik één ding in het bijzonder niet heb gedaan, namelijk: Dylan laten zien. Zíj was in de zevende hemel toen ik zwanger was, zíj maakte kaartjes en kocht cadeautjes, zíj was gek op een kind dat ze nog nooit had gezien.
Ik had het in mijn hoofd zitten: volgende week, of de week erop zou ik langsgaan.
Volgende week is te laat.
Wat rest zal een foto van mijn kleine man in haar herinneringsboek zijn. En de gedachte dat ze vanaf boven meekijkt.
Lieve L., knuffel collega C. maar flink. Onze afdeling is niet meer compleet.
‘Stel nooit uit wat je vandaag kan doen’, hoe bizar kan het gaan. Het is maar weer bewezen…..
Sterkte daar, voor jou en je collega’s. Zoiets komt best hard aan.
Veel sterkte. Hoe vreemd kan het lopen allemaal…
meis, ik las het net op twitter.. het leven is zo oneerlijk, zo kwetsbaar en soms zo kort.
heel veel sterkte daar.
wereldvreemd…..
Bizar! Voor je collega is het heel mild, geen ziekbed, geen pijn… Hoe oud was ze?
Sterkte.
@Margo: Niets van dat en inderdaad, voor haar is dit tien keer beter dan een ziekbed. Ze was rond de 55.
Jeetje, veel en veel te jong!
Wow, heftig. Zomaar ineens? K*T! Sterkte.
Wat een verhaal! Ik begreep je tweets niet, dacht dat het over de collega van vorige maand ging…dit bedenk je toch niet. Sterkte, het moet een hele rare tijd voor jou en je collega’s zijn.