30-08-2008

Reorganisatie deel 2?

Het is bijna een jaar geleden dat ik met een beetje hartepijn afscheid nam van mijn oude werkplek en met een open blik een nieuwe werkplek betrad. Je baan verliezen vanwege een reorganisatie is verre van leuk, zeker als je er negen jaar hebt gewerkt en oud wilde worden met dat bedrijf. Maar de bezuinigingen drukten nogal een stempel op de organisatie en daardoor is het wel eens fijn om bij een bedrijf te werken waar de lonen niet al jaren bevroren zijn, waar je standaard loonsverhoging krijgt na het jaarlijkse beoordelingsgesprek en waar een dertiende maand is. Maar zoals de titel van dit stuk al aangeeft, er staat ook in het bedrijf waar ik nu werk een reorganisatie op stapel.

In eerste instantie kreeg ik te horen dat ik me geen zorgen hoefde te maken. Er zou op andere afdelingen gesneden worden, niet op de mijne. Maar een reorganisatie maakt mensen onrustig en inmiddels zijn enkele medewerkers ervan overtuigd dat ook onze afdeling opnieuw ingedeeld zal worden. En wie is er als laatste aangenomen op deze afdeling? Juist.

Mijn manager heeft in ieder geval contractverlenging aangevraagd. So far so good. Maar niemand kan in de hoofden van de directie kijken. Niemand weet wat er precies gaat gebeuren. En ook al heb ik vertrouwen in de toekomst, het zou zo maar kunnen gebeuren dat ik per 1 oktober op straat sta.

Vorig jaar was ik compleet van slag toen ik hoorde dat mijn baan ophield te bestaan. Nu ben ik er redelijk rustig onder. Negen jaar versus één jaar is voor mijn gevoel kennelijk een groot verschil. Bovendien hoef ik niet per se oud te worden met het bedrijf waar ik nu werk. Graag blijven wil ik wel. Mocht dat onverhoopt niet kunnen, dan ben ik er van overtuigd snel iets nieuws te vinden in dezelfde sector. En dat stemt gerust.

28-08-2008

Appletje Eitje:

Natuurlijk was het Appletje Eitje. Het was zelfs veel gemakkelijker dan het installeren van een harde schijf in een G4. Je schroeft wat los, tilt de achterkant eraf, schroeft nog meer los en tilt de harde schijf eruit. Op dat punt is het logisch dat de nieuwe harde schijf erin gezet wordt. Maar, laat ik nou een harde schijf hebben gekocht zonder behuizing (en dunner dan de andere schijf…). En voor het losschroeven van de behuizing heb je een zogenaamde Torx schroevendraaier nodig. Die ik natuurlijk niet in huis had. Dat werd de volgende dag rennen naar de winkel en verder knutselen. Behuizing overzetten, harde schijf erin, schroeven vast, nog meer schroeven vast, et voilà! We hebben een werkende iMac.

Dacht ik.

Toen ik opstartte vanaf de installatiecd was het doelvolume nog steeds niet zichtbaar. Even was er paniek. Lag het dan toch niet aan de harde schijf? Ik belde een Macwinkel. Die even nadacht en een briljante opmerking plaatste: “Je moet de harde schijf nog formatteren.”

Duh!

Het formatteren was binnen no time gebeurd waarna het installeren kon beginnen. Na een uur liep mijn iMac weer als een zonnetje. Met 1GB extra aan geheugen, want dat had ik ook meteen maar vervangen.

Blij! Verheugd was ik! Trots! En aan te raden aan iedereen die problemen heeft: gewoon zelf vervangen. Geen onnodige kosten uitgeven aan servicemeneren. Of mevrouwen. Iedereen kan het zelf. iMac. iCan.

iMac G5

ps: ik heb een foto en had in dit stukje echt wel streepjes gezet op letters daar waar ze horen, maar het FTP-programma weigert dienst. Dat betekent dat ik alleen online kan editen en dan kan ik geen foto uploaden en streepjes worden vervangen door rare tekens. Dus.

26-08-2008

Crash!

Vorige week nog liet ik mijn bezoek zien hoe mijn iMac er aan toe was. Of eigenlijk niet de iMac, maar de harde schijf. De errors vlogen me om de oren en ik wist al maanden dat ik hoognodig mijn bijna drie jaar oude iMac moest opschonen. Ik had Onyx, een opschoonprogramma, er al op los gelaten. Die wist te melden dat de opstartschijf gerepareerd moest worden. Voor ik daar aan begon, wilde ik de boel back-uppen. Iets wat ik eens in de zoveel maanden deed. Daar gebruik ik mijn Mac Mini voor, een superhandige kleine computer die ik overal mee naar toe kan nemen. Helaas kon ik die bewuste dag niet alles back-uppen omdat de harde schijf van de Mac Mini vol was. Alle digitale foto’s van de afgelopen jaren stonden hadden hun ruimte opgeeist. De belangrijkste zaken zette ik over en daarna startte ik de iMac op via de installatiecd.

Ik ging naar hulpprogramma’s en klikte op ‘herstel volume’. En kreeg een fatale mededeling terug. De opstartschijf kon niet gerepareerd worden. Ik sloot af, verwijderde de installatiecd en wilde opnieuw opstarten via de harde schijf.

Niets. Ja, een vraagteken. Verder niets.

Ik heb mezelf een schouderklopje gegeven voor de back-up en voor het überhaupt hebben van een Mac Mini, waar ik nu op werk. Het is behelpen met een 15″ monitor die ik leende van lief, maar ik kan tenminste online.

De rest van de gecrashte dag besteedde ik aan het zoeken naar een harde schijf, en dan ook maar meteen naar extra geheugen. Want hoewel ik altijd had gedacht dat een iMac alleen door profs geopend kan worden, en je ‘m daardoor niet kan uitbreiden, vond ik online een manual en heb ik de iMac reeds geopend. En aangezien ik zelf harde schijven, een cd-writer en extra geheugen heb geplaatst in mijn vorige Mac (een G4) heb ik er wel vertrouwen in dat ik de iMac ook aan kan. Al is het een lastigere klus dan de G4. De meneer van het bedrijf waar ik informeerde welke harde schijf ik het beste kon kopen, zei met lichte verbazing in zijn stem: “En die plaats je zelf?”

Wordt vervolgd.

23-08-2008

He Kexin:

Komkommertijd op mijn werk heeft zo zijn voordelen. Zo heb ik redelijk ongestoord de Olympische Spelen kunnen volgen. Gister zat ik zelfs juichend voor het beeldscherm omdat de Australische metromachoman Steve Hooker na een zinderende finale, waarin hij doodop was, met zijn polstok over 5,96 meter sprong. Een Olympisch record.

Maar het meest opvallend aan deze spelen vond ik de Chinezen zelf. Ze kaapten nogal wat gouden medailles voor de neuzen van andere landen weg. En dat gebeurde niet altijd op de meest zuivere manier. Zo waren daar als een duveltje uit een doosje de Chinese turnsters. De minimumleeftijd om deel te mogen nemen aan het turnen is 16. De Chinese meisjes zien eruit als 12, maar aangezien turnen en een streng dieet de groei remt, is dat niet zo gek. Toch ontstond er twijfel over de leeftijden. Vooral over die van He Kexin. Goud gewonnen op de brug ongelijke leggers en in de landenmeerkamp.

Wanneer je naar haar wikipedia pagina gaat, staat er bij geboortejaar ‘disputed year’. Onbekend dus. In haar paspoort staat dat ze in 1992 is geboren en dus 16 jaar is, maar in nieuwsartikelen die vorig jaar verschenen, werd een leeftijd van 13 genoemd. China zou China niet zijn als deze artikelen niet verwijderd werden van internet. Weg bewijs? Niet helemaal. Want in een cache is ook nog veel te vinden. Weblogger Stryde hackte het bewijs en publiceerde het op zijn site. Een excellsheet die hij vond op een Chinese site van de overheid, waar de geboortedatum 1994 staat:

Je moet even weten hoe je He Kexin in het Chinees schrijft, maar dan vind je ook wat. Inmiddels zijn deze bestanden ook in de cache niet meer op te vragen, maar wel op veel weblogs gepubliceerd. Het IOC, die de twijfel rondom de leeftijden in eerste instantie wegwuifde, heeft het onderzoek heropend. China zal natuurlijk beweren dat de informatie op de excellsheet foutief is. Dus hoe verzamel je bewijs?

Voor het schattige Chinese meisje, waar ik ontzettend fan van ben geworden want oeh, wat kan ze goed turnen, is het natuurlijk verschrikkelijk. Eerst onder druk gezet worden door de Chinese autoriteiten om te liegen over haar leeftijd en dan in angst leven omdat ze haar medailles, die ze ondanks haar leeftijd toch echt verdiende, misschien moet inleveren. En wat is het gevolg? Een schorsing zodat ze in 2012 niet mee mag doen aan de Olympische Spelen?

China China, wat haal je jezelf op de hals?

20-08-2008

Makreel:

Toen ik de visverkoper om een makreel zonder hoofd vroeg, vroeg hij meesmuilend: “Zonder hóófd?”

Tja, anders kijkt ‘ie me zo aan…

16-08-2008

Het ik-kan-alles-doen-wat-ik-graag-wil-doen weekend:

Wanneer je samenwoont is het heerlijk als de ander af en toe een weekendje (of langer) weg is. Ik kan dan ook niet ontkennen dat er zich een jeuj-moment in mij ontketende toen lief aankondigde naar Lowlands te gaan. Aangezien mij de muziek, de drukte en het kamperen niet aanstaan, ben ik een gewillige thuisblijver.

Maar nu het weekend een paar uur oud is, speelt er toch een dubbel gevoel op. Enerzijds graag willen weten hoe het met hem is, hoe het er aan toe gaat (terwijl het me de voorgaande jaren koud liet) en het maar stil vinden in huis, anderzijds het gevoel van vrijheid. Het ik-kan-alles-doen-wat-ik-graag-wil-doen gevoel.

Het is dat vroegere gevoel dat je had toen je nog thuis woonde en je ouders weg waren. Het gevoel dat niemand op je lette en niemand in je weg liep (of andersom: dat jij niemand in de weg liep). Je at zonder opmerkingen van familie een hele zak chips leeg, draaide keiharde muziek en hing uren voor de televisie. Of je liep gewoon in je nakie door huis, want dat was natuurlijk onmogelijk zolang je ouders thuis waren.

Gister at ik inderdaad om zes uur ’s avonds een zak chips leeg (suikervrij, dat wel) waardoor ik pas om acht uur een warme maaltijd naar binnen werkte. Draaide ik de hele avond mijn eigen muziek en keek een film. Vanochtend begon ik om zes uur met het draaien van een wasje, stapte weer in bed, kon nog steeds niet slapen en keek daarom naar de winnende partij van onze Nederlandse beachvolleyballers. En sliep toen nog een beetje.

Het ik-kan-alles-doen-wat-ik-graag-wil-doen weekend bestaat eigenlijk vooral uit dingen die ik anders ook doe. Maar dan had ik dat wasje een paar uur later gedaan, beneden televisie gekeken en iets minder lang mijn eigen muziek gedraaid. In de praktijk is er daarom weinig verschil, maar voor het gevoel is het een wereld van verschil. Al vind dat gevoel het ook heerlijk dat lief af en toe belt, sms-t, en snel weer thuiskomt.

12-08-2008

Filmpjus (14):

Ook al is het hoogzomer, tijdens de regen- en onweersbuien is het best lekker om een filmpje te kijken. Hier mijn lijst van de laatste 12 films:

1. Juno (2007)
Volgens velen een aanrader, wat in dit geval klopte. Heerlijke arty film, over een tiener, Juno, die zwanger raakt en haar kind wil afstaan aan rijk echtpaar. We volgen Juno tijdens haar zwangerschap. De film lijkt in het begin zeer voorspelbaar, maar de schrijvers zorgen gelukkig voor een verhaal met her en der verrassende wendingen. Vergeet niet naar de muziek te luisteren tijdens deze film!

Juno

2. Das Leben der Anderen (2006)
Deze film had ik links laten liggen omdat menigeen ‘m zo heftig vond. En aangezien ik nogal een jankerd ben tijdens films, heb ik twee jaar lang moed zitten verzamelen. Maar al kijkend naar de film kon ik mezelf wel voor mijn hoofd slaan dat ik de ‘heftigheid’ van anderen te heftig had geïnterpreteerd. Het viel namelijk best mee met die tranen! De film was natuurlijk zeer de moeite waard en meer dan een brok in de keel was er niet. In het begin vond ik het vervelend dat ik me niet kon identificeren met een karakter, maar dat werd later ruimschoots goed gemaakt. Een sober verhaal van hoe het leven er aan toe ging in Oost-Duitsland en daarmee een indringende geschiedenisles.

3. Fingersmith (2005)
Als we het over sterke verhalen hebben, dan is dit er één. Onverwachte wendingen, botsende karakters en milieu’s in het Engeland van 1860. Geschreven door Sarah Waters, verfilmd door de BBC. En dat kunnen ze bijzonder goed. Een dievegge raakt verwikkeld in een oplichtingszaak en ontmoet daardoor een rijkeluiskind dat bij haar oom woont. Tegen alle verwachtingen in kunnen ze het goed met elkaar vinden. Meer dan goed zelfs. De manier waarop hun relatie zich ontwikkelt, had niemand kunnen voorspellen en staat centraal in dit verhaal.

4. National Treasure (2004)
Wie houdt van de boeken van Dan Brown met al zijn historische complotten, zal deze film ook zeker kunnen waarderen. Ben Gates (Nicolas Cage) komt uit een familie van schatzoekers. Ze worden voor gek versleten, want iets vinden is er niet bij, maar hun vastberadenheid blijft. De aanwijzigingen die ze volgen zijn op de meest onwaarschijnlijke plekken te vinden, zoals op de achterkant van de Onafhankelijkheidsverklaring. En tegen alle verwachtingen in is dit dan gewoon een film van historische waarde, met alledaagse filmingrediënten als liefde en actie die zeer, zeer vermakelijk is.

5. Shattered Glass (2003)
Ik heb een zwak voor films met een hoog waarheidsgehalte. En dan bedoel ik niet de dramatische RTL-4 films, maar films met inhoud. Zoals deze. Stephen Glass is redacteur bij The New Republic, een vooraanstaand blad dat zelfs door de regering wordt gelezen. Wanneer een redacteur een artikel schrijft, worden alle feiten gecheckt, gedubbelcheckt en gedriedubbelcheckt. Maar wat als de feiten niet zijn te achterhalen? Als het een ervaring van de redacteur was waar hij of zij alleen notities van heeft gemaakt? Dan valt er weinig te checken. Tijdens redactievergaderingen zien we Stephen Glass het ene geweldige verhaal na het andere vertellen. Het maakt hem populair bij de redactie, maar niemand heeft door dat het verzinsels zijn. Wanneer de hoofdredacteur een vermoeden heeft, valt het tegen om de bewijzen hard te maken.

6. Gosford Park (2001)
Alweer een historisch drama, dit keer zitten we bij de upperclass Britten in 1932. De rijken verzamelen zich samen met hun dienstmeiden (- en mannen) op het landgoed Sir William McCordle om te gaan jagen. Onderhuids is er veel spanning, die uitmondt in een moord. Maar wie is de dader?

7. National Treasure: Book of Secrets (2007)
Het vervolg op National Treasure is, zoals vervolgen vaak zijn, minder geslaagd. Ook dit keer brengt de zoektocht de schatgravers naar een normaal gesproken onbreikbare plek: het bureau van de President. Natuurlijk lukt het hen om de aanwijzingen te pakken te krijgen, maar ze worden (ook deze keer) op de huid gezeten door een schurk die de schat ook zeer interessant vindt. Toch is de film goed voor een avondje vertier.

8. Stranger Than Fiction (2006)
Een man hoort plots een stem in zijn hoofd. Het is de stem van de schrijfster die zijn levensverhaal schrijft. Deze stem verlaat zijn hoofd niet meer waardoor hij weet wat er met zijn leven gebeurt. Tot aan zijn dood toe. Hoe kan hij de schrijfster ervan overtuigen hem niet dood te laten gaan in het verhaal?

Stranger than Fiction

9. 2 Days in Paris (2007)
Dit leek een leuke film te worden, maar viel ietwat tegen. Een stel gaat naar Parijs om hun relatie nieuw leven in te blazen. Ze logeren bij haar ouders. Tijdens het verkennen van de stad komt ze veel bekenden tegen. Veelal exen. En nog meer exen. Jaloezie en onzekerheid spelen op en doen hun relatie niet goed, terwijl dat toch de bedoeling was van de trip.

10. The Good Night (2007)
Een schijnbaar leuke film met Penelope Cruz en Danny DeVito over een voormalig popartiest die muziek schrijft voor commercials en in een mid-life crisis zit. Zijn vrouw is irritant, in tegenstelling tot de vrouw uit zijn dromen. Die droomvrouw lijkt behoorlijk echt te zijn…

11. Gwai wik (2006)
Gwai wik, oftewel ‘Recycle’ is een Chinese sprookjesachtige horrorfilm. De beelden trekken als stroop zo traag aan je voorbij, maar als je er voor gaat zitten is er een prachtige surrealistische schoonheid in te ontdekken. De verhaallijn is ook niet gek: een schrijfster komt terecht in een wereld vol eigen weggegooide mislukte schrijfsels. Niet alles wat je weggooit is nutteloos, en ontkomen aan je grootste angsten en verdriet gaat in deze wereld al helemaal niet. Een klein meisje helpt haar de weg naar de uitgang te vinden.

Gwai Wik

12. Cloverfield (2008)
De trailer trok me niet, maar lief wilde de film graag zien, in de bioscoop, en het leek me gezellig om samen een filmpje te pakken. We gingen op de achterste rij zitten. Recensies hadden al laten weten dat de beelden je zeeziek kunnen maken doordat de gehele film met een handycam is opgenomen. Gelukkig duurde de film niet al te lang, anders had ik spugend het strijdtoneel moeten verlaten. Tijdens de film wendde ik soms mijn ogen af om te kijken naar de niet bewegende bioscoopzaal.
De mensen in de film raakten me niet, kwamen niet dichtbij. Het monster waar ze tegen vechtten juist wél. Zielig vond ik het.
“Vet!” riep iemand toen de aftiteling verscheen. Het einde was ook zeker cool. Maar ik ben nog nooit zo opgelucht geweest om een aftiteling te zien. Buiten draaide de wereld nog steeds voor mijn ogen. De film toonde een vernieuwend concept qua opname. Ik had al moeite met dogma, laat staan met deze manier van filmen. Niet aan mij besteedt. Afgezien daarvan was de film voor mij niet weggelegd. Maar als je houdt van angstaanjagende films, dan is hier je kans. Want door de handycam zijn de beelden levensecht én eng.

10-08-2008

Vondelpark Openluchttheater: 2008 laatste seizoen?

Het Vondelpark Openluchttheater wordt bedreigd met sluiting door het subsidieadvies van de Amsterdamse Kunstraad. Terecht of onterecht?

Lees verder

08-08-2008

Samenloop van toeval:

Het was komkommertijd op het werk en dat was op zijn zachtst gezegd: BORING! Ik zat de dagen uit, verveelde me. Kletste met collega’s over de vakantie, het weer (altijd een goed onderwerp tijdens de hondsdagen) en over hoe weinig er te doen was. Niks eigenlijk. Het frustreerde. Ik baalde dat ik geen vakantiedagen meer had zodat ik die nikserigheid kon ontvluchten.

“Kom morgen maar wat later,” zei een collega. Dat deed ze zelf ook. Dat was in ieder geval al wat, en ik nam het aanbod met beide handen aan. Maar toen ik op het punt van vertrekken stond, betrok de lucht. Het werd zwart, het onweerde, het stortregende. No way dat ik voor een dagje nikserigheid door zwaar onweer naar mijn werk ging fietsen. Dus belde ik om te melden dat ik later kwam. Allemaal prima.

Op het moment dat de lucht lichter kleurde en de stortregen veranderde in miezer, gooide ik een poncho over mijn hoofd en opende de deur naar de gang. Daar lag het. Water. Water, water, water. Verdomme. Vorig jaar had het ook al gelekt. Toen stond ik met emmers en pannen het stromende water op te vangen. Nu had ik niets gemerkt, maar een behoorlijke lekkage was het wel.

Ik belde lief, lief belde de huisbaas, de huisbaas belde de loodgieter, lief wachtte tot de huisbaas terugbelde, ik wachtte tot lief terugbelde tot de loodgieter aanbelde. Ook goed. Perfect zelfs. En snel.
Ik loodste hem het dak op, waar hij qua beklimming enige moed voor nodig had, en loste het euvel op. Ik bedankte hem en fietste naar mijn werk. Het was gestopt met regenen.

Als het geen komkommertijd was geweest en mijn collega niet had gezegd dat ik later mocht verschijnen, was ik voor het onweer vertrokken en had ik de lekkage pas aan het eind van de dag opgemerkt. Dan had het hele trappenhuis onder water gestaan aangezien er ’s middags nog een fikse regenbui was gevallen. En was het wellicht te laat geweest om de loodgieter te bellen.

Het was een geluk bij een ongelukje, een gelukkige samenloop van toeval. Voor het komende jaar zijn wij weer lekkagevrij. Op die plek dan.

05-08-2008

Doorbijten:

Omdat ik had aangegeven dat ik niet kon slapen op een avond waar ik later pasta had gegeten dan normaal, besloot mijn behandelaar te testen of mijn lichaam daar eigenlijk wel tegen kon. U raadt het al: nee dus. En dus besloten we om meteen op lactose te testen. U mag nogmaals raden: inderdaad, dat tolereert mijn lichaam ook niet.

Suikervrij eten, dat kende ik. Ik wist hoe ik daar mee om moest gaan. Maar een dieet zonder lactose en koolhydraten (alle graanproducten), dat kende ik niet. Ik ging surfen, en leerde dat mensen met darmproblemen baat hebben bij het zogenaamde SCDiet (specifieke koolhydraten dieet) en een lactose-intolerantie dieet. Er ging een wereld voor me open.

Ik bestelde een yoghurtmachine, waar ik van het bestaan geen weet had. Yoghurt in de supermarkt wordt namelijk te kort gefermenteerd (ik had nog nooit van dat woord gehoord). Het moet minimaal 24 uur lang gefermenteerd worden, pas dan is de bacterie lactose helemaal opgegeten en wordt de yoghurt goed verteerd door de darmen. Ik ga daarom de yoghurt zelf fermenteren. Da’s dan wel weer leuk.

Ik voel me al stukken beter door het suikervrije dieet, dus ik weet dat het zijn vruchten afwerpt. Maar het is lastig dat nu mijn dagelijkse eetpatronen opzij gezet moet worden. Geen boterham met Huttenkäse meer, maar met notenpasta dat minder lekker is. Sowieso niet meer dan twee boterhammen per dag. Geen biogarde met havermout en tarwezemelen. Geen pasta, aardappelen of rijst bij het avondeten, maar veel groenten met vlees of vis. De hele dag een hongergevoel ervaren dat niet weg wil gaan. In het donker tasten over welke producten ik wel en niet kan eten.

Gelukkig is het koolhydratenverhaal tijdelijk. De lactose niet. Maar afgezien van het Huttenkäse verhaal is daar een oplossing voor: fermenteren. Ik dacht gister, laat ik eens op wat wortels en komkommer knabbelen. Of is dat rauwkost? En u mag nog een keer raden: correct, ik mag ook (tijdelijk) geen rauwkost.

Weet u, veel mensen schijnen net zulke geïrriteerde darmen te hebben als ik. De voeding in de westerse maatschappij is niet bepaald bevorderlijk voor de darmen. Ik doe dit allemaal om mijn darmen rustig te krijgen. Om me beter te voelen. Om de moeheid te verdrijven. Maar het is doorbijten. Op een stokje. Letterlijk.

03-08-2008

Mijn relatie met…:

Hij en ik kennen elkaar inmiddels goed. Hij kent mijn naam, weet waar ik woon, hoe ik er uitzie. Ik weet waar hij werkt, hoe hij heet en hoe hij er uitziet. Sommige mensen herken je alleen in bepaalde settings en daarbuiten niet, maar hij en ik zouden elkaar altijd herkennen, al waren we op Hawaï.

Hij komt regelmatig langs. Belt altijd netjes aan. Als ik er niet ben, laat hij keurig een briefje achter dat hij is geweest en wanneer hij verwacht terug te komen. Maar ik weet op welk tijdstip hij langskomt en houd daar rekening mee. Zodat wanneer ik er niet ben, ik de buurman in kan schakelen zodat hij niet voor een dichte deur staat.

Hij neemt meestal mooie dingen voor me mee. Kleding, maar ook boeken. Zoals deze twee aanwinsten:

Wanneer ik hoopvol wacht op zijn belletje, en soms al de deur opendoe om hem vragend aan te kijken, lacht hij en zegt nee, vandaag niet. Teleurgesteld sluit ik dan de deur, verlangend naar het moment waarop hij wél voor mij komt.

“Ik heb een goede relatie met mijn pakjesbezorger,” zei ik tegen lief. Ik geloof dat mijn lief dat geen bedreiging vond. Behalve dan voor mijn portemonnee.

01-08-2008

Trampoline:

Trampoline