“Ik ben blij dat je op deze manier weggaat,” zeg ik haar bij het afscheid nemen. Als je net twee collega’s hebt begraven, is het bijna een zegen als iemand weggaat gewoon omdat ze een andere baan heeft.
Maar het slaat wel weer een gat in de toch al zo instabiele afdeling. En hoewel ik altijd pleit voor frisse winden onder het personeel, voel ik me soms net een vreemde tussen mijn collega’s.
Toch is de afdeling er op sommige punten relaxter op geworden. De nieuwe collega’s zijn prettig om mee samen te werken, ze doen extra hun best en ik krijg zelfs meer informatie dan waar ik om vraag.
Op dat punt mis ik de gehaaide tantes niet.
Op andere punten wel.
Puur vanwege het simpele feit dat ze er altijd waren.
Collega’s hoor je ook niet kwijt te raken op die manier. Dat geeft zo’n enorme dreun aan een team. En dan nog wel twee maal achter elkaar. Geen wonder dat het een beetje raar voelt.
Maakt amper uit hoe groot of klein een team is; het hakt er té veel in om collega’s op zo’n manier kwijt te raken. Opstappen is een eigen keuze, dit niet…
Lijkt me apart om zo verder te werken!
Een beetje dus als de oude tante die je alleen maar op familiefeestjes tegenkomten die jou altijd in de wangen knijpt, al ben je over de dertig? Toch mis je haar als ze er opeens niet meer is.
Een nieuwe situatie is altijd even wennen maar nieuwe uitdagingen kunnen ook fijn zijn en je nare dingen even doen vergeten.