‘Wolkje voor wolkje, stapje voor stapje’, schreef ik op een kaart voor een online kennis die in het ziekenhuis lag. Het is een levensvisie die ik maar al te duidelijk zie tijdens deze coronacrisis. We weten het allemaal: als we iets nieuws moeten leren, dan gebeurt dit stapje voor stapje. Alles gaat steeds beter, vloeiender, tot het een automatisme wordt.

Ik zie het gebeuren tijdens yoga, waar ik in december mee ben begonnen. En al doe ik geen lange sessies meer, de posities die ik doe na het opstaan duren ongeveer 5 minuten (maar ik doe ze dan wel élke dag), ik merk dat de bewegingen vloeiender gaan. Dat ik sterker word, leniger.

Een ander voorbeeld is gamen. Een paar maanden geleden begon ik mee te doen met de game-avonden van lief. Hij gamede bijna elke avond met zijn vrienden. Ze deden Call of Duty, een spel dat ze al 20 jaar samen spelen.
Ik joinde, vond het leuk, noemde mezelf Lady Bazooka en schoot er lustig op los. Werd veel gekilled, eindigde steevast onderaan, maar toch werd ik steeds een stukje beter. Leerde de velden kennen, zag waar ze zich schuilhielden en kopieerde hun tactieken.
Inmiddels eindig ik nog vaak onderaan, maar ook wel eens als tweede.

Nu wil ik mijn mentale ik aanpakken. Ik zie er tegenop en ben onzeker welke weg ik hierin moet nemen. Ik neig naar een lange termijn oplossing; geen quick fixes, geen trucjes. Dat kost tijd, en dat is prima. Stapje voor stapje wil ik mezelf beter maken. Want dat heb ik inmiddels geleerd: ik kom er wel. Ook met kleine stapjes.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *