Wanneer ik anderen vertel over de nieuwe liefde in mijn leven, brengt dat dikwijls een schokeffect teweeg. Dat gaat dan ongeveer zo: “Wat is jouw sterrenbeeld?” “Vis.” “En de zijne?” “Ram.” Daarna volgt een geschrokken gezicht, grote ogen van verbazing, een hand voor de opengevallen mond en een hoofd dat heen en weer schudt. “Een ram? En jij bent een vis?” Dan krijg ik een nietsverhullend ‘okeeee’ te horen en een relaas over waarom het niet kan werken tussen een ram en een vis.
We zijn water en vuur. Water kan vuur doven, vuur kan water verdampen, maar als het goed gaat kan vuur op water branden. En iedereen gaat er voor het gemak vanuit dat hij mij verdampt of ik zijn vuur doof. Gesmolten ben ik wel, maar dat heeft op water niet zo’n impact.
Eerlijk gezegd word ik een beetje moe van al die opmerkingen. Alsof de hele wereld bestaat uit twaalf soorten mensen. Als we de ascendant meerekenen kunnen we meerdere combinaties maken, maar men vergeet één ding: als het klikt, dan klikt het. En daar is geen sterrenbeeld tegen bestand. “Weet je wat het beste bij jou past? Een kreeft,” durfde iemand op te merken. Tsk. Hoe absurd om je relatie te spiegelen aan je sterrenbeeld. Mijn ram en ik gaan gewoon ons eigen weg. We houden geen rekening met ons sterrenbeeld. Als het tussen ons werkt, dan werkt het, en anders niet. Maar dat bepalen we nog altijd zelf, en niet één of andere suffe horoscoop.