Eric kwam op me aflopen. Ik schudde hem de hand, legde mijn andere hand op zijn schouder en gaf hem een zoen op de wang. “Ik vind het echt zó jammer dat je wegmoet,” zei ik met een beteuterd gezicht. Hij haalde zijn schouders op en leek minder onder de indruk dan ik. Maar als er één iemand had moeten blijven dan was hij het wel. Eric verliet na veel handgeschud en schouderklopjes de ruimte en terwijl de overgebleven kandidaten om de grote tafel gingen zitten en wachtten op instructies, besefte ik dat ik wel eens de volgende zou kunnen zijn die eruit gestemd werd. Tot overmaat van ramp kreeg ik ruzie met een andere kandidate, die de vorige dag al had bewezen snel aangebrand te zijn. Het lukte me niet om haar tot kalmte te manen en ging daarom met mijn rug naar haar toe zitten om een einde te maken aan onze discussie. Ik kon toch niets goed doen of zeggen bij haar.
Ik was blij toen ik thuis was. Geen gezeur aan mijn hoofd en eindelijk de ruimte om helemaal mezelf te kunnen zijn. Ik zocht mijn bed op en viel al snel in een diepe slaap. Toen ik de volgende ochtend mijn ogen opende lag Scooszi tevreden naast me te slapen. Ik bleef even langer liggen dan ik wilde, maar de verplichtingen haalden me al snel uit bed. En terwijl ik naar de keuken liep, water in de waterkoker goot en mijn bord afwaste, dacht ik plots terug aan mijn avonturen van vannacht. Eric? Andere kandidaten? Instructies? Tsk. Mijn droom had me vannacht een Idol laten zijn! *En schaamt zich daar een beetje voor.*