De krant ligt opengeslagen voor haar neus. Haar ellebogen steunen op tafel, haar hoofd rust op haar handen.
Ze staart afwezig naar de zwarte letters in de kolommen die haar het nieuws vertellen.
Af en toe beweegt ze haar rechterarm om een pagina om te slaan, waardoor de stilte in de ruimte voor een kort moment wordt onderbroken door het geluid van knisperend papier.
Opeens verandert haar blik van afwezig naar aandachtig als ze weer een pagina omslaat. Haar blik valt mij, maar ook anderen op.
“Ben je de overlijdensadvertenties uit je hoofd aan het leren?” vraagt een tafelgenoot aan haar. Hij sluit de zin af met een schamper lachje.
Het meisje kijkt op van de krant en draait haar hoofd in de richting van de stem.
“Nee,” zegt ze rustig, “mijn vader is pas overleden en ik ben benieuwd hoe oud andere mensen zijn geworden.”
Haar tafelgenoot schrikt zichtbaar en verontschuldigt zich. Maar het meisje wuift de verontschuldiging weg, glimlacht en vertelt over haar verlies, zonder enige terughoudendheid en zonder merkbare emotie.
Ik kijk naar haar. Ze is veel te jong om dit verlies te dragen.
Maar is iemand ooit oud genoeg om een dergelijk verlies te dragen?