Vanochtend toog ik weer vol goede moed naar de dierenwinkel om de hoek. Naarmate ik de dierenwinkel naderde, voelde ik de spanning in mijn buik. Zou er nu wel of niet..??? Ik ging voor de etalage staan en keek naar binnen. Nee! Weer geen tennisballetje in de etalage, maar twee kleine lieve hondjes. Is ook erg leuk hoor, maar niet voor mij. Ik heb in deze dierenwinkel al een aantal keren kittens zien rondhuppelen. Ik smolt voor het raam en was er niet weg te slaan. Maar eentje meenemen? Nee, dat niet. Sinds een paar weken heb ik besloten om er wél eentje te kopen, zodat mijn kat Scooszi een speelmaatje heeft. Het liefst wil ik een kat uit het asiel halen, maar het lijkt me niet handig om een oudere kat bij Scooszi te plaatsen. Een kitten kan zich heel gemakkelijk aanpassen, een oudere kat niet. En ja, zeg nou zelf, zo’n lief klein tennisballetje is toch ook wel heel erg schattig! Ik zie de stapel foto’s nu al groeien!
Ik zou ook heel graag een raskat willen, en dan wel een Bengaalse kat die hier op de foto te zien is. Zoals de naam al doet vermoeden lijkt deze kat op een Bengaalse tijger. Maar de prijs van de kittens zijn extreem hoog, namelijk 500 euro. En ach, een kat blijft een kat, wat voor prijskaartje er ook aan hangt. Oei, krijg ik nu misschien alle fokkers over me heen met deze uitspraak?