Ik heb mezelf voor de televisie genesteld omdat de film ‘Annie’ voor de zoveelste keer wordt vertoond. Al heb ik de film tig keer gezien, ik blijf genieten van deze klassieker. Annie is ook de eerste film die ik in de bioscoop heb gezien. Samen met mijn moeder ging ik ‘helemaal naar de stad’ om naar een klein meisje met een grote stem te kijken. Aan het eind van de film moest ik huilen, maar ik probeerde met man en macht om mijn tranen weg te slikken. Ik wilde niet laten zien dat ik moest huilen om een film! Met kleine rode oogjes kwam ik uit de bioscoop. Ik durfde mijn moeder nauwelijks aan te kijken, bang als ik was dat ze mijn rode oogjes zou zien.
Nog steeds durf ik niet te huilen om een film in het bijzijn van anderen. Ik ga zelfs niet naar de bioscoop als ik van te voren zeker weet dat ik om een film moet huilen. De films ‘Titanic’ en ‘Dancer in the dark’ heb ik daarom thuis op video gezien. En dat was maar goed ook want ik heb tranen met tuiten gehuild! Overigens is de film Annie in 1982 uitgebracht, zo’n 21 jaar geleden! Als je wil weten wat er van de hoofdrolspeelster terecht is gekomen, klik dan hier.