Na een bezoek aan de tandarts kan ik de hele wereld weer aan, ben ik blij dat ik het overleefd heb en geniet ik weer intens van alle mooie dingen die ik zie. Wat dat betreft is een bezoek aan de tandarts heel waardevol, maar ik vermijd het liever! Mijn tandartsverleden is er ook niet eentje om over naar huis te schrijven. Het begon allemaal op mijn veertiende, toen de tandarts het eerste gaatje in mijn tot dan toe sterke gebit ontdekte. Dat werd gevuld zonder verdoving, zo ging dat in die tijd. En dat heb ik geweten! Niet alleen mijn kies werd aangeboord, maar ook mijn zenuw. Met als gevolg dat ik negen jaar lang niet naar de tandarts durfde. Dat kon ook in die tijd. Totdat er een stukje van de bewuste kies afbrak. Ik schraapte al de moed die ik had bijelkaar en ging naar een andere tandarts. Tot mijn grote verbazing viel dat reuze mee! Ik wandelde wel duizelig naar buiten omdat ik bijna flauwviel, maar ik had in ieder geval een aardige tandarts getroffen die me verdoving gaf. Tijdens mijn volgende bezoeken vulde hij nog een paar gaatjes, maar meestal stond ik binnen mum van tijd weer buiten omdat alles in orde was. Wow, ik had een supergebit! Na negen jaar had ik maar twee gaatjes en een afgebroken kies die weer netjes gemaakt was. Tenminste, dat dacht ik.
Na een aantal jaar verhuisde ik en kwam terecht bij een andere tandarts. Deze tandarts werkte anders. Hij maakte namelijk meteen foto’s van mijn gebit. Dat had mijn vorige tandarts nooit gedaan! En toen kwamen er allemaal akelige dingen aan het licht. De afgebroken kies was niet goed gemaakt en gevuld. De kies was niet meer te redden dus moest ik een zenuwbehandeling ondergaan. Nu zit er een mooie kroon op. In een andere kies zat een metersdiep gat, die eigenlijk ook wel een zenuwbehandeling kon gebruiken. We hebben toch besloten om dit niet te doen, ik zag twee zenuwbehandelingen niet echt zitten. Een paar andere kleine gaatjes zijn nog gevuld (ik kan ze niet meer tellen omdat ze keurig met wit spul gevuld zijn). Na twee jaar maakte de tandarts weer foto’s van mijn gebit en zag dat er een groot gat was ontstaan in een kies die door mijn vorige tandarts was gevuld. Lees: niet goed gevuld. Onder de vulling was een nieuw gat ontstaan. Tijd voor een tweede zenuwbehandeling. De tweede zenuwbehandeling was in alle opzichten erg vervelend en pijnlijk. Ten eerste werkte de verdoving niet, zodat ik een tweede verdovingsspuit in mijn kies kreeg. Auw! Tijdens het schoonmaken van de zenuwkanalen raakte de verdoving een beetje uitgewerkt. Auw! Weer verdoving erbij gekregen.
Voor het zetten van de kroon zijn er gebitsafdrukken nodig. De afdruk van de onderkant van mijn gebit ging heel goed, zodat ik vol goede moed het plastic ding met vloeibare gel voor het bovenste gedeelte in mijn mond kreeg. Helaas vloog een beetje gel in mijn keel en raakte ik in paniek. Ik wilde dat kloteding er met man en macht uitrukken, maar de tandarts was toch iets sterker en kreeg me op een gegeven moment zelfs rustig.
Ik loop nu met twee mooie witte kronen rond en vind het fijn dat daar in ieder geval geen gaten in kunnen ontstaan.
Vandaag moest ik naar de tandarts voor controle. Ik was zo suf om me niet te melden bij de balie maar meteen te verdwijnen in de wachtkamer zodat ik werd overgeslagen. Gelukkig mocht ik drie kwartier later wel op de tandartsstoel naar TMF kijken. De tandarts vond dat het er prima uitzag (wat een opluchting!) maar heeft wel foto’s gemaakt. Helaas heb ik die niet meer mogen bekijken. Als er iets is, dan belt hij. Maar, wanneer belt hij? En zou er iets zijn? Zou er weer een gat gedicht moeten worden? Nee, mijn tandartsangst zal ik nooit kwijtraken.