Op televisie is er een reclamespotje te zien van Honig. De eerste keer dat ik het zag lag ik dubbel van het lachen. We zien een forse blonde vrouw die naar de naam Anita luistert. Ze loopt naar de wc waar ze een kopje soep voor haarzelf klaarmaakt. Als ze haar soep voor de helft heeft opgegeten wordt ze teruggeroepen naar de studio. Ze rekt en strekt haar handen en mond en gaat voor de studiocamera staan. De hele tijd vraag je jezelf af waar dit naar toe zal gaan. De ontknoping is geweldig: ze doet verslag van een paardenrace in gebarentaal. Omdat de verslaggever zo snel praat, moet zij vliegensvlug alle bewegingen voor de camera uitvoeren. Degene die dit bedacht heeft, mag van mij de Gouden Loekie krijgen!
Toen ik laatst in de trein zat, ging ik toevalligerwijs achter een groepje doven en slechthorenden zitten. In het begin had ik het niet door, totdat ik veel gekreun en gekke klanken hoorde en af en toe een raar soort gelach. Ik heb ze stiekem geobserveerd. Buiten was het donker zodat ik hun gezichten in de weerspiegeling van het raam kon zien.
Ik vond het prachtig om te zien, was er door gefascineerd. Een groepje gehandicapten die elkaar hebben gevonden en nog heel veel lol met elkaar hebben ook. Dat klinkt cynisch, maar ik kan daar echt van genieten. Want hoe anders is het als ik een stelletje luidruchtige jongens in de trein zie zitten, waarvan je kan zien dat ze niets om de medemens geven en hun eigen groep tot het uiterste zullen verdedigen. Dat ligt er zo dik bovenop, dat ik maar liever in een andere wagon ga zitten.
Raar is dat, een handicap maakt dus verschil. Of was het gewoon de gezichtsuitdrukking van de gehandicapten die er zo betrouwbaar uitzag?