Ik vind het best lastig om op mijn strepen te staan. Maar soms moet je voor jezelf opkomen en onaardig zijn tegen iemand.
Zoals zaterdagnacht, toen mijn buurvrouw haar verjaardag vierde. Ze woont achter me en het enige wat onze levens van elkaar scheidt is een dunne muur die werkelijk alle geluiden doorlaat.
Mijn buurvrouw had niet aangekondigd dat ze een feest gaf. Maar ik kan best tegen een beetje lawaai, ik hou het tenslotte al jaren uit in mijn woning die aan de markt grenst.
Om twaalf uur ’s nachts, toen ik net in slaap was gedommeld, werd ik wakker van tientallen stemmen die ‘lang zal ze leven’ zongen. Maar aan zo’n liedje zit gelukkig een eind en al gauw viel ik weer in slaap.
Tot half vier ’s nachts. Ik schrok wakker van keiharde muziek. De gasten hadden waarschijnlijk het stadium dronkenschap bereikt en vonden het tijd om uit hun dak te gaan.
Keiharde muziek, schreeuwende stemmen en gelach drongen mijn woning binnen. Ik wachtte. Het gebeurde wel eens vaker dat een buurman- of vrouw op een laat tijdstip muziek draaide, maar dat hield meestal na een half uur op.
Er kwam echter geen eind aan het feestgedruis. Naast het feit dat het vreselijke muziek was, zapten ze na één minuut al verder naar een ander nummer zodat er elke keer een gejuich opging als de klanken van een bekend nummer uit de boxen schalde.
Ik vervloekte mijn buurmeisje, het teken voor mij dat ik er iets van moest zeggen.
Dus bonsde ik, met een slaperig hoofd, op haar deur, die pas na een paar keer hard bonzen open werd gedaan. Het buurmeisje beloofde me dat ze de muziek zachter zou zetten, maar het enige wat ik hoorde was het vertrek van de gasten.
Misschien had ik hun feestje bedorven, maar ik had tenminste mijn nachtrust terug.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *