Er zijn van die momenten dat een mens een schouderklopje verdient. Niet van een ander, maar van zichzelf. Als je trots bent op jezelf mag dat best. Vind ik. En ik ben natuurlijk de laatste om mezelf tegen te spreken. Dus heb ik mezelf gisteravond eens stevig op het schouder geklopt. Ha!
Eigenlijk was ik zo druk bezig dat ik niet de tijd had om stil te staan bij waar ik was. Maar plots hield ik halt, keek om me heen, keek naar mezelf en glunderde. Ik was daar waar ik drie jaar geleden wilde zijn. Toen was het me niet gelukt en strandde ik halverwege. Maar nu had ik doorgezet en woehaa, daar was ik trots op. Het besef dat ik mijn eigen droom waarmaakte was wonderbaarlijk en raar tegelijk. Wonderbaarlijk omdat ik niet gedacht had de uitdaging nogmaals aan te gaan. Raar omdat ik al vooruit keek en de lat hoger had gelegd, zodat ik er niet bij stilstond wat ik eigenlijk had bereikt. Ik ga eens wat vaker op mijn gemakje achterover leunen om te kijken waar ik ben. Best lekker. Ik kan het u overigens aanraden. Een schouderklopje doet een mens goed.