Ik heb al jaren maar één riem in de kast liggen. Een gewone zwarte, die ik ooit uit de kast van mijn broer heb gepikt. Ik geloof niet dat hij het weet, want hij heeft er nooit naar gevraagd. Ik draag de riem bijna nooit. Er was geen aanleiding voor. Als een broek te groot was (wat mij vorig jaar nogal vaak overkwam), kocht ik gewoon een nieuwe broek die wel paste.
Een nadeel van een riem is dat het je dikker maakt dan je bent. Er vorm zich een grote ophoping boven op je buik, die je al naarstig probeert te verbergen voor de buitenwereld. Maar soms heb ik toch echt een riem nodig, zoals in het geval van mijn groene dumpbroek, die onvervangbaar is. Deze broek was net iets te groot geworden zodat ‘ie aardig aan het afzakken was. Ik vertikte het om de oude zwarte riem van mijn broer te gebruiken. Die paste er in de verste verte niet bij. Gelukkig was het nog niet zover dat de broek op half zeven hing, maar ik moest ‘m wel constant ophijsen.
In een winkeltje bij de supermarkt zag ik een bijzonder mooie riem hangen. Oranje, met gaten en drie kettingen.
Het was een hippe riem.
Ik kocht de riem en eenmaal thuis wurmde ik het oranje geval door de broeklussen. Het ging maar net. Toen moest ‘ie nog vast en naar de goede lengte versteld worden. Maar hoe doe je dat eigenlijk met een hippe riem? De traditionele gesp was namelijk verdwenen. Na wat gepuzzel lukte het eindelijk, maar tsjonge, wat zijn de tijden van de riem veranderd. De eenvoud van de riem is verdwenen, maar we hebben er wel wat moois voor teruggekregen.