Van binnen slaak ik nog altijd een diepe zucht als ik het Conservatorium voorbij fiets of binnenwandel. Het gebouw ziet er imposant uit en de lange gangen herbergen vele deuren die vaak een muzikale noot laten doorklinken van studenten die er oefenen of lessen.
Ik bezoek het Conservatorium met enige regelmaat aangezien een vriendin van me al vier jaar studeert aan de afdeling zang lichte muziek. Vorige week gaf ze een recital, een afsluitend mini-concert van een half uur. Deze recital werd beoordeeld door enkele leraren en leraressen en met een voldoende ging ze door van het derde naar het vierde jaar. Het vierde jaar alweer, wat gaat de tijd nog snel.
Ik heb nog samen met haar gestudeerd aan de Djam, een particuliere opleiding voor jazz en lichte muziek. We wilden allebei dolgraag naar het Conservatorium. Na één jaar Djam deed ze toelating en tot ieders verbazing werd ze aangenomen. Ze was nog jong, en daardoor kneedbaar naar de ideeën van het Conservatorium. Als ik haar nu zie ben ik trots op haar, want het is duidelijk hoorbaar dat ze door de mangel is gegaan. Haar stem is met grote sprongen vooruit gegaan en zal blijven groeien.
Ik heb na twee jaar Djam toelating gedaan voor het Conservatorium. Ik was toen al 26. En dat was meteen mijn grootste probleem: ik was niet meer zo kneedbaar als zij wilden. Ik werd weliswaar gefeliciteerd door de toelatingscommissie en door hen aangenomen, maar niet geplaatst. De wachtlijst was mijn hoogste resultaat.
Elke keer als ik het Conservatorium binnenloop denk ik daar aan terug. Want elke keer kom ik weer dezelfde mensen tegen die mij beoordeelden tijdens mijn toelatingsexamen. Ik vraag me stiekem af of ze me herkennen, maar weet eigenlijk wel zeker dat dit niet het geval is.
Toelating heb ik nooit meer gedaan, het is er niet meer van gekomen. Ik zou het ook niet meer willen, een studie in combinatie met een baan vergt veel energie en doorzettingsvermogen. Er zijn studenten die het natuurlijk wel doen. En die pas op hun 31e worden aangenomen. Dus blijf ik met een sprankje hoop en verlangen rondlopen.
Het Conservatorium.
Wat zou het geweldig zijn als ik op een mooie dag dit gebouw als zangstudente zou kunnen binnenwandelen.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *