Ik stond in de rij bij McDonalds toen er twee jongens van een jaar of 16 binnenkwamen. Ze hadden zo te zien haast en gingen zenuwachtig bij een lege kassa staan. Ze hielden de kassamedewerkers die aan het werk waren in de gaten en wachtten op het juiste moment om hen aan te spreken zonder dat ze aan de beurt waren. Hun hoofden draaiden veelvuldig naar buiten en naar de mensen in de rij om te kijken of er niemand zou protesteren tegen hun voordringen. Iedereen hield zijn mond dicht.
Toen de jongen achter de kassa een McDonaldszak aan een klant had meegegeven en naar de volgende klant wilde lopen, sprak één van de twee jongens hem aan. Zijn lichaam wiebelde heen en weer, hij had geen rust om stil te staan. De jongen achter de kassa luisterde en na een kort knikje liep hij naar achteren. Een paar tellen later kwam hij terug met een stapel servetjes die hij aan de jongen gaf. Deze pakte ze gretig aan en liep ermee naar buiten. De andere jongen bleef staan en sprak het meisje achter de kassa aan toen het moment daar was. Het meisje liep dit keer naar achteren en kwam terug met een nieuwe stapel servetjes. De jongen bedankte haar met een snelle glimlach en liep ook naar buiten.
In gedachten zag ik al voor me dat ze het bloed moesten stelpen van iemand die net in elkaar was geslagen. Waarom hadden ze anders zoveel servetjes nodig? Maar toen ik naar buiten keek, zag ik heel iets anders. De jongens maakten ijverig het zadel van hun scooter droog. Het was de eerste dag dat het weer flink regende in Amsterdam en de stoere jongens konden natuurlijk niet met een natte broek door de stad crossen. De eerste stapel servetjes werd na gebruik op straat gegooid. De tweede stapel bewaarden ze voor later. En hoewel het had geleken alsof de jongens flinke haast hadden, liepen ze nonchalant met de scooter aan de hand weg. Ze deden niet eens moeite om het zadel tegen de regen te beschermen. Maar ach, met hun stapel servetjes konden ze nog een eind komen zonder natte broek.