Het leven bestaat uit periodes. Periodes die zich snel opvolgen, of juist langzaam. Die lang duren, of juist kort.
Periodes zijn ervoor om je te laten voelen dat je leeft.
Een periode is een piek, of een dal. Of ergens daar tussenin.
Sommige mensen leven als een rechte horizontale lijn zonder onregelmatigheden. Iemand die op deze manier leeft vertrouwde mij eens toe dat hij stiekem verlangde naar de onregelmatigheden in het leven. Alleen maar om het leven te kunnen voelen.
Ik vertrouwde hem op mijn beurt toe dat het me fijn leek om iets horizontaler te leven en niet zo snel onder de indruk te zijn van elke oneffenheid in de lijn. En dan gaat het er niet om wát je beleeft, maar op welke manier je iets beleeft.
Dalen lijken soms ondoorgrondelijke krochten en pieken hemelse zeeën van zon. In de krochten weerkaatst elk geluid op een te hoog volume, moeheid zwaait de scepter en emoties dringen zich in al hun heftigheid op.
In de hemelse zeeën lijkt de energie tomeloos te zijn, niets is te veel en alles is te weinig.
Daar tussenin is het vaag. Mist. Nevel. Niet goed en niet slecht.
Na de vaagheid volgt het dal. Of de piek. Onverbiddelijk zijn ze.
Hun energie is onuitputtelijk.
De mijne helaas niet.