Met een dienstweigeraar in huis voelt het alsof ik met mijn kont in het nauw zit. Opeens ben ik genoodzaakt om analoog in te bellen (het zou verboden moeten worden), lekker te koken (een hele opgave voor een niet-kookfanaat) en geduld op te brengen (bijna onmogelijk voor een internetverslaafde). Maar het kan altijd erger. Dat bewees de buschauffeur die mijn collega’s en ik afgelopen donderdag op weg naar het restaurant tegenkwamen. Zijn harmonicabus, u weet wel, zo’n lange waar je meters afstand van moet houden omdat hij mogelijk uitzwenkt, stond dwars over de weg geparkeerd en veroorzaakte een fijne verkeersopstopping. Dat dwars over de weg parkeren was niet zo handig, vooral niet omdat de kont van de bus zich in een doodlopende straat bevond, op een paar centimeter afstand van de aldaar geparkeerde auto’s. Al met al een knappe manoeuvre.
Hij reed zijn bus een stukje naar achteren, dan weer naar voren en probeerde een draai te maken om weg te kunnen rijden. De passagiers bleven gewillig zitten en staarden moedeloos uit het raam. Voorbijgangers probeerden aanwijzingen te geven en even later stapte de chauffeur zelf uit om de situatie in te schatten, maar het mocht niet baten. Hij stond muurvast en kon geen kant op.
Ik had mijn digitale camera bij me en besloot om de bus op de foto te zetten. “Nu sta jij ook op de foto!” gilde mijn collega. “Huh? Wat, waar?” Ik keek om me heen maar zag niemand met een camera. “Daar, dat meisje in de bus.” “Oh!” Het meisje in de bus lachte en zwaaide.
Al gauw verlieten de passagiers de bus. Lopen schoot nu sneller op dan in de bus zitten.
Mijn collega’s en ik lieten de bus voor wat het was. Het eten wachtte. Eenmaal aan tafel hoorden we van andere collega’s dat zij vier ME-busjes waren tegengekomen, allemaal op de weg naar de bus. Arme buschauffeur.
Overigens is de foto hierboven vertekend, de bus stond kaarsrecht. En aan het meisje dat een foto van mij heeft gemaakt: je kan de foto mailen!