Svetlana Khorkina sjokte. Behalve als ze op een toestel turnde. Dan was ze kwiek en alert. Maar na haar afsprong liet ze haar schouders hangen en schudde ontevreden het hoofd. Ze nam de zoenen van trainers en medeturnsters gelaten in ontvangst en trok haar trainingsjasje aan. Met een bedrukt gezicht ging ze zitten. Even glimlachte ze en gaf een knipoog naar de camera, het publiek bespelen kon ze als geen ander.
“Sie ist krank! Das siet doch nicht aus!” zei een vrouw van het Duitse begeleidingsteam met een te luide stem achter mij. Svetlana zag er inderdaad niet gezond uit met haar knokige benen, als had ze anorexia. Maar zou iemand met anorexia op zulk topniveau kunnen presteren? Ik betwijfel het.
“Jeetje hé, wat is die Svetlana arrogant! Zag je dat ze op het podium haar medaille al afdeed?” tierde een vrouw tegen haar dochter toen ik langs de stands met turnpakjes naar huis liep. “Dat is toch niet normaal?” Ik had het niet gezien. Maar ik wist dat Svetlana bekend stond als een arrogant persoon met sterallures. Het deerde me niet. Ik vond haar fascinerend en was onder de indruk van haar prestaties. Ze had niet voor niets de hoogste totaalscore van die dag. Dat iedereen zo graag een mening over haar heeft hoort schijnbaar bij het beroemd-zijn.