Tijdens mijn puberteit was ik ’s avonds vaak op mijn eigen kamer te vinden, waar ik meestal naar de radio luisterde. Eén keer in de week luisterde ik naar het programma ‘Tros CD-show’, dat al snel mijn favoriete programma werd.
De donkerbruine stem van de presentator praatte niet door de nummers heen, hij vertelde duidelijk welke nummers hij draaide en op welke cd de liedjes stonden. Een verademing, aangezien de presentatoren van radio 3 nooit hun mond konden houden.
De presentator van de CD-show liet me mooie muziek ontdekken.
Lege bandjes had ik in de aanslag om deze muziek voorgoed vast te leggen. Zo ging dat toen nog.
De muziek van Alan Parsons maakte de meeste indruk op me. Zijn muziek was mysterieus, bombastisch en voerde me mee naar verre oorden. Zijn muziek liet een complete fantasiewereld in mijn hoofd ontstaan.
Omdat ik destijds had verzaakt te noteren op welke cd de mooiste nummers stonden, had ik nooit een cd aangeschaft of geleend uit de bieb.
Maar zijn muziek bleef al die jaren door mijn hoofd spoken, kwam soms even boven drijven, maar werd ook snel vergeten.
Totdat ik gister eens ging neuzen in de cd-bakken van de bieb.
Daar vond ik de cd.
‘Freudiana’. Ik wist meteen dat het de goede was.
Eenmaal thuis opgezet hoorde ik de juweeltjes van vroeger, zoals het titelnummer ‘Freudiana’, ‘No one can love you better than me’ en ‘Destiny’. Liedjes die ik ergens nog op een bandje heb staan, maar dat bandje ligt waarschijnlijk onder het stof op de zolder van mijn ouders.
Hoewel ik de liedjes nogal gedateerd vond en de zanger(es)s(en) nu minder indruk op me maakten dan vroeger, was ik meteen verkocht.
Het voelde alsof ik een klein deel van mijn puberteit eindelijk weer thuis had laten komen.