Toen ik nog studeerde was het makkelijk, ik had simpelweg geen geld om een fooi te geven. Nu ik werk, voelt het anders. Ik heb geld om fooi te geven, maar toch ook weer niet. Ik mag nu dan wel meer verdienen dan in mijn studententijd, maar ik ben nog steeds binnen no-time door mijn geld heen. En toch voel ik me hypocriet als ik geen fooi geef. Een fooi van tien procent is normaal, maar moet je een fooi geven als je eten afhaalt in een goed restaurant (dus geen afhaalchinees)? Of als de pizzakoerier langskomt?
Gister haalde ik bij Wagamama, een hip noodles restaurant, een afhaalmaaltijd. Het totaalbedrag had ik gepast in mijn portemonnee zitten. De jongen die de bestellingen opnam was niet erg vriendelijk, dus ik overhandigde hem het bedrag wat op de bon stond. Maar toen ik de bon in handen kreeg, zag ik dat er een apart veld stond voorgedrukt waar de ober kon opschrijven hoeveel fooi hij had gekregen. Ik voelde me toch een beetje schuldig dat ik zo krenterig was, maar het eten was al duur genoeg.
Vorige keer was ik bij Wagamama geholpen door een ‘zingende’ ober. Deze ober was ontzettend vriendelijk en hem wilde ik dan ook graag een fooi toeschuiven. Geen grote fooi, ik geloof dat ik hem een eurootje schonk, maar hij was ‘fooiwaardig’. Toen ik daarna nog een keer langskwam, herkende hij me. Helaas stond hij niet achter de bar om de bestellingen op te nemen, anders had hij voor deze complimenteuze actie een fooi van twee euro gekregen.
Het staat in ieder geval vast dat ik wel een fooi geef als ik uit eten ga. Een keurige fooi van tien procent. En ook de pizzakoerier mag rekenen op een fooi, al was het alleen maar om hem niet naar al zijn kleingeld te laten zoeken. Maar voor een paar biertjes in de kroeg of een afhaalmaaltijd bepaalt de ober of serveerster of ik fooi geef. De klant is nog altijd koning.