Terwijl er twee handen hardhandig op mijn buik duwen vertel ik dat de vader van mijn ongeboren kind ook in stuit lag. “Zo vader, zo kind,” grap ik. “Nou,” zegt de verloskundige al puffend, want haar kost al dat geduw ook de nodige moeite, “wanneer de vader in stuit lag heb je 50% meer kans op stuitligging.”
Dus daar komt die hardnekkige stuitligging vandaan.
Het kind geeft een beetje mee, komt dwars te liggen, maar verder dan dat wil het niet. En keert wanneer de verloskundige ook maar voor een moment haar handen van mijn buik afhaalt weer terug in die oude favoriete positie.
Prettig is de versie, zo heet dat namelijk in de verloskundige termen, niet. Maar ik geef me over aan de pijn en laat het maar even. Liever nu een beetje pijn dan straks een stuitbevalling of keizersnee. De nasleep is minder prettig: thuis waggel ik als een bejaarde door het huis en ben daardoor genoodzaakt een flinke stap terug te doen. Iets dat ik niet gewend ben.
Aangezien de vader in spé na zijn mislukte versiepoging zelf nog is gedraaid, hoop ik daar ook op. En anders doen we het volgende week gewoon opnieuw.
Ook voor vaders is het allemaal eng en spannend, weet ik uit ervaring. Maar er zijn maar weinig vrouwen die dat beseffen. Op zich ook wel logisch. Tijdens zwangerschap komt de partner nu eenmaal niet op de eerste plaats. Een goeie truc is meestal hem intensief te betrekken bij wat er allemaal in en met jouw lijf gebeurt.
Hat valt allemaal niet mee, hoe mooi het ook is. Maar wacht maar tot op een dag je kind het huis uit is…;-)
Je ondergaat de zwangerschap en alles wat daar bij komt, als een Vrouw Aukje. En daar is alles mee gezegd.
Overigens doet de vader in spe dat ook!!!!
Ben blij dat je je er zo stoer doorheen slaat! 🙂
De vader in spe had dan wel een mislukte versiepoging, maar toch op zijn minst één geslaagde versierpoging.
@Laurent: Lol!
Auw, dit klinkt allemaal erg onprettig. Ik hoop dat je kindje snel bedenkt dat zo’n nieuwe duwsessie helemaal niet fijn is en dan zelf gaat draaien.