Toen ik net in Amsterdam woonde kocht ik een mountainbike om me te verplaatsen. Ik verzekerde de hele handel, zette ‘m keurig netjes in de fietsenstalling (ook al betekende dat dat ik van de rand van de stad naar het Spui fietste om de fiets te stallen en de tram naar mijn werk nam; hoe belachelijk als ik daar aan terug denk, ik was wel erg bang dat ‘ie werd gejat) en verloor ‘m uiteindelijk aan een dief toen de gedeelde voordeur thuis niet goed dicht was gedaan. Voor mij was de maat vol, dit werkte niet. Ik schafte een nieuwe mountainbike aan van het verzekeringsgeld en stalde deze permanent in een gesloten stalling om de hoek. Niet handig als je op vijf minuten afstand van je werk woont en eerst tien minuten bezig bent met het halen van je fiets. Dus kreeg ik de oude fiets van mijn moeder. Bijna tien jaar heb ik er op rondgereden. Eén keer was ‘ie weg, maar ik vond ‘m na enkele dagen weer terug, netjes geparkeerd om de hoek.

Maar continue buiten staan doet een fiets geen goed, net als overvolle fietsenrekken. Uiteindelijk reed ik rond op een verroest oud barrel. De laatste weken was het zelfs zo erg dat mijn voorwiel heen en weer schoof en een vreselijk gepiep veroorzaakte. Een beetje olie deed wonderen, maar de oprukkende roest baarde me boel zorgen.

In Amsterdam koop je niet zomaar een nieuwe fiets. Je weet dat je jezelf in the picture zet bij dieven, zeker als je geen hok hebt waar je ‘m kunt stallen. Zonde geld als ‘ie wordt gestolen, ook al is de fiets verzekerd. Maar laat er nou een fijne regeling via het werk bestaan, namelijk, de aanschaf van een fiets mét verzekering en accessoires. Dus toen ik me niet meer veilig voelde op mijn oude barrel, hakte ik de knoop door: ik kocht een nieuwe fiets zonder er ook maar een cent aan uit te geven.

Ik had mijn zinnen gezet op de Cortina, een moderne omafiets. Hoewel het heerlijk rijdt, is het boel wennen na zo’n barrel. Maar ik voel me als een prinses op het zwarte paard, zet met trots de boodschappen op het bakkersrek en schakel terug naar de eerste versnelling als ik over een brug(getje) fiets. Elke avond voor het slapen gaan en ’s ochtends bij het ontwaken kijk ik of mijn Cortina er nog staat. En dan staat ‘ie daar stoer te wezen naast mijn oude barrel (die ik nog even achter de hand houd voor Leidseplein-activiteiten) met verdomd goede sloten om de wielen. En hoop ik van harte dat ik lang van mijn nieuwe vervoersmiddel kan genieten en dat dieven hun handen thuis kunnen houden.

Cortina

14 reacties

  1. Het schijnt niet ongebruikelijk te zijn dat fietsen worden gestolen. Zelf heb ik eens een gast weggestuurd toen die vol trots vertelde dat hij met een fiets was gekomen die hij zonder slot erop bij een winkel had zien staan. “Tsja, als iemand z’n fiets niet op slot doet is-ie van jou” was zijn redenatie. Niet dus! En ik sommeerde hem de fiets terug te brengen en zich nooit meer een vriend van mij te noemen. Ik blief geen dieven in mijn vriendenkring.

  2. @Aa: Hèhè, ik heb helaas niet de spieren van deze man om ‘m al die trappen op te sjouwen. 😉

  3. Merwaardige naam…ik zie me met zo’n fiets nog niet het Cortinagebergte overfietsen.
    Wel véél mooier dan al die nieuwerwetse fietsen.

    Wij hadden vroeger trouwens een Ford Cortina, thuis.

  4. Hmmm, nou wil ik ook een Cortina 😉 Ik heb een oude politie omafiets. Blauw met wit en tig jaren oud, maar doet het nog prima en ook ik ben erg blij met m’n mandje voorop. Vooral als ik kattengrind heb gekocht…

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *