Ik heb een moderne dokter. En bij een moderne dokter hoort een moderne wachtkamer. Geen kille wachtkamer waar de stilte overheerst, maar een gezellige ruimte die gevuld wordt met muziek en de geur van koffie. Nog specialer is de aanwezigheid van de dokters-assistent in de wachtruimte. Een man van ruim vijftig met een gezellige babbel die alle aanwezigen koffie aanbiedt. Zijn aanwezigheid is echter ook een inbreuk op de privacy van de cliënten die hem bellen: “Je weet dat je deze medicijnen niet mag gebruiken als je ongesteld bent?” hoorde ik hem vanochtend zeggen. Als ik de dokters-assistent bel voor de uitslag van een onderzoek, houd ik altijd in mijn achterhoofd dat er ongeveer vijf mensen meeluisteren die er niets mee te maken hebben.
Na een consult leidt de weg naar buiten door de wachtkamer. Als ik deze deur opendoe kijkt iedereen me gespannen aan. Is het omdat ze zenuwachtig zijn of is het omdat ze mijn gezicht onderzoeken op een oneffenheid in de vorm van een traan of stress? Er is volgens mij wel een andere uitgang voor degenen die de confrontatie met de wachtenden niet aan willen gaan.
Zenuwachtig blijf ik altijd als ik bij de dokter zit. Maar meestal verlaat ik het pand met een glimlach en een vrolijke ‘goedemorgen’ van de dokters-assistent. Toch best leuk, zo’n moderne dokter.