Ik had me het afgelopen weekend voorgenomen om vroeg op bed te gaan en niet al te veel tijd te spenderen achter de computer. Maar dat liep even anders toen ik vrijdagavond de site van Swanz bezocht, waarop een ‘live-kwis’ aan de gang was. Na een paar (foute) antwoorden en een aantal pogingen tot opgave, trachtend om daarmee mijn vermoeide en kloppende pols te redden, trok het raden van de op de site gezette jeugdfoto’s me telkens weer, vooral nadat ik de eerste ronde had gewonnen en Swanz dezelfde avond nog nieuwe foto’s plaatste. Ik moest natuurlijk mijn eer verdedigen en kwam in een spannende strijd terecht met Chipo, die mij voorbij streefde en ruim twee dagen lang bovenaan stond.
Op maandag feliciteerde ik haar met de overwinning, maar Swanz gooide bij Chipo roet in het eten door onverwachts een laatste reeks van 30 foto’s te plaatsen. En laat daar nou net veel foto’s van soapies tussen zitten, waar Chipo niets van wist maar Aukje des te meer.
Het bracht mij de overwinning en een plaats in de beroemde Hall of Fame.
Bloed, zweet en tranen, slapeloze nachten, dromen over foto’s en de antwoorden, het negeren van de telefoon, ik was beland in een verslaving. Het was het allemaal waard, maar ik was maar wat blij toen Swanz aankondigde dat dit toch echt de laatste reeks foto’s was. Eenmaal klaar met raden kon ik weer opgelucht ademhalen en ontspannen achter de computer zitten.
Of ik een volgende keer weer meedoe valt nog te bezien. Ik ga eerst maar eens bijkomen van deze kwis.