Soms ontkom je niet aan het meeluisteren van gesprekken omdat je in een te kleine ruimte zit waar maar weinig andere mensen zijn. Zoals bij de Chinees. Omdat je moet wachten op je bestelling, zit je daar al gauw zo’n vijf minuten (mijn Chinees kan heel snel koken of hij heeft een magnetron). Je hebt dus alle tijd om een gesprek te volgen. Ik zat net 1 minuut te wachten toen er twee mannen binnenkwamen. Ze bekeken de menukaart en maakten een keuze. Daarna gingen ze aan een tafeltje zitten. De ene man vertelde over de verbouwing van zijn huis. De andere man gaf de standaard antwoorden die je geeft als je iemand niet goed kent en niet helemaal geïnteresseerd bent in wát diegene eigenlijk zegt. Dat gaat ongeveer zo:
“Ja, we hebben nu bouwplannen voor de zolder.”
Een aarzelende ‘hm’ volgt met een hoofdknik in de lucht.
“We gaan deze week beginnen met de verbouwing.”
“Ooké.”
De zachte, aarzelende ‘ooké’ komt net iets te ongeïnteresseerd over. Maar de man die aan het woord is vertelt rustig verder.
“Linda is zondagavond teruggekomen van vakantie maar moest meteen door naar haar ouders.”
“Oh?”
“Ja, haar moeder was niet helemaal lekker ofzo. Ze is opgenomen is het ziekenhuis. Iets met haar… (kon ik helaas niet verstaan).”
De man die alles aanhoort leunt achterover en komt quasi-geïnteresseerd over.
“Heeft ze veel pijn of…”
“Nee, eigenlijk niet, maar ze zit dan ook aan de morfine.”
“Hm. En hoe oud is ze?”
“65.”
“Oh, 65.” De man die luistert haalt zijn schouders even op.
“Nou ja, niet heel erg oud,” zegt de man die het verhaal vertelt.
“Nee, nee. Zeg, wat ga je eigenlijk precies doen met die zolder?”