“Voor de allerliefste moeder ter wereld” lees ik op een kaart in de kaartenwinkel.
Normaliter zou ik er niet bij stilstaan en verder lopen, nu staar ik naar de tekst met een wee gevoel van binnen.
Deze kaart is niet voor iedereen vanzelfsprekend besef ik. Bijvoorbeeld niet voor de vriendin van mijn allerbeste vriend. De strijd die haar moeder voerde tegen kanker is haar deze week fataal geworden.
Een afscheid dat voor eeuwig is, is niet te bevatten.
De woorden op de condoléancekaart die ik stuur lijken nietszeggend, maar de warmte van de woorden komt daar waar ze hoort te zijn.
En terwijl haar moeder wordt gecremeerd, op dezelfde begraafplaats waar ik drie jaar geleden ook al vanwege kanker van iemand afscheid moest nemen, vier ik op dezelfde dag het 40-jarig huwelijk van mijn ouders. Vreugde en verdriet leven soms op een ingewikkelde manier naast elkaar. Zonder vreugde geen verdriet. Zonder verdriet geen vreugde. Maar eerlijk is anders.