Eigenlijk ben ik niet eens zo heel erg klein. 1.67 Meter volgens het meetlint.
Maar in een uitverkochte zaal in de Melkweg is 1.67 meter niet genoeg als je te laat binnenkomt en helemaal achterin het concert van Living Colour moet volgen.
De lessen op de Djam en de regen die daarna met bakken uit de hemel viel verhinderden dat ik op tijd kon zijn. Ik was doorweekt na een fietstochtje van de Djam naar de Melkweg. Vriend A. stond al bij de Melkweg maar stuurde me naar huis voor droge kleren. Dit was geen doen.
Eenmaal terug in de Melkweg waren we op tijd voor het concert, maar te laat voor een goede plek in de zaal.
Vanuit het achterste gedeelte van de zaal zag ik alleen maar felle lampen die het podium kleurden en op de maat knikkende hoofden. Als ik op mijn tenen ging staan kon ik af en toe een glimp opvangen van de zanger van Living Colour.
De muziek kwam luid en duidelijk door en ik knikte op de maat met de andere hoofden mee.
Living Colour speelde supergoed en de zanger was geniaal. Wat een stem en wat een timing.
Vriend A. en ik stonden echter te wachten op hun meest bekende nummer, ‘Love rears it’s ugly head’. Ik heb het zelf ooit gezongen in een coverband en kwam er daardoor achter wat een geniale timing de zanger had.
Maar afgezien van één vaag bekend nummer en een cover van Jimmie Hendrix kwamen er jammergenoeg geen bekende nummers voorbij.
Tegen het eind van het concert ging een aantal bezoekers naar huis. Vriend A. en ik wurmden ons naar het balkon en als ik ver genoeg naar voren bukte kon ik het podium overzien, maar dan moest degene die voor mij stond die beweging als eerste maken.
Toen we eindelijk vooraan stonden op het balkon was het concert afgelopen. We zagen de buigingen en de sympathie van de bandleden voor het publiek dat niet ophield met joelen.
Nou ja, ik had in ieder geval Living Colour gezien.
Maar een volgende keer ga ik toch echt proberen om aanwezig te zijn als de deuren van de zaal opengaan, zodat mijn 1.67 meter mij niet nogmaals in de weg kan zitten.