In mijn studententijd zat ik vaak met onbekenden in de kroeg te filosoferen over het leven.
Ik noemde het topavonden en riep tegen iedereen dat het zelfs leuker was dan zoenen. Aan een goed gesprek had je tenminste wat. Zoenen met een leuke onbekende met wie ik net had gefilosofeerd was trouwens het allerleukst.
Tegenwoordig filosofeer ik niet meer tot diep in de nacht met onbekenden. Soms wel met vrienden.
Maar gister keerde ik even terug in de tijd. Ik kwam iemand tegen waar ik nooit zo vaak mee had gesproken, maar ik wist wel van haar dat we op dezelfde golflengte zaten.
Dat bleek toen ze naast me kwam zitten in de kroeg waar mijn zanglerares met haar combo optrad.
We begrepen elkaar, spraken elkaars taal. Ze opende mijn ogen en liet me anders nadenken over de dingen in mijn leven. Dat doen onbekenden met je. Ze kunnen je een andere kijk op de wereld geven, die heel waardevol kan zijn.
Het was niet eens een lang gesprek, maar het deed van alles met me.
Vragen rezen in me naar boven, de antwoorden kon ik nog niet vinden, maar de deurtjes binnenin had ze voor me op een kier gezet.
Het tochtte een beetje, maar de frisse wind voelde ook warm aan.
De kracht van gedachten is groot. Ze had een schop tegen de mijne gegeven en nieuwe inzichten binnengelaten.
Ik hoop dat die inzichten nog even in mijn hoofd blijven rondzweven totdat ik weet wat ik met ze moet.
Al zou dat wel eens lange tijd kunnen duren.