Ziek, zwak en speels

De reis naar Middelburg ging niet van een leien dakje. Dat had weinig te maken met de NS, maar des te meer met het achterlaten van een zieke Scooszi. De dag voor vertrek liep hij de kattenbak in en uit, plaste kleine plasjes en miauwde onophoudelijk. Gelukkig had ik deze keer meteen in de gaten dat er iets aan de hand was. Ik probeerde wat plas op te vangen en stopte Scooszi in een mandje. Het was zaterdag, begin van de middag, en mijn dierenarts hield gelukkig nog spreekuur.
Scooszi had blaasontsteking en kreeg een twee dagen lang werkende pijnstiller. De plas was niet genoeg voor onderzoek, die moest ik later nog langsbrengen. En vanaf maandag moest ik zelf dagelijks een pijnstiller geven.

Alleen kwam ik dinsdag pas van vakantie terug.

Mijn kattenoppas was afwezig, maar een welwillende ex-collega die ik in de supermarkt tegen het lijf liep en zelf ook katten heeft wilde gelukkig de zorg op zich nemen. Gerustgesteld was ik echter niet. Als het zover kwam dat  Scooszi niet meer kon plassen, zou zijn blaas vollopen. En net als vorige keer kon de blaas vol komen te zitten met gruis. Met als risico dat hij zou komen te overlijden.

In paniek was ik in de tram naar het station. Verkrampt zat ik in de trein. Kon ik het wel maken om hem achter te laten? Wat zou mijn ex-collega aantreffen? Wat zou ik na een paar dagen uitwaaien aantreffen?

Eenmaal in Middelburg begon ik steeds rustiger te worden. Ik had de keus gemaakt. Ik was op vakantie gegaan. Een ontspannende vakantie. Dan moest ik maar ontspannen ook.

Doodnerveus opende ik bij terugkomst de deur van ons huis. Een blije Scooszi kwam me tegemoet en wilde meteen spelen. Ik knuffelde hem, speelde en genoot extra van elke minuut samen. ’s Nachts sliep hij op mijn kussen. Als vanouds.

Opgelucht als ik ben moet ik nu nog zijn plas op zien te vangen. Gelukkig blijf ik met de kerstdagen thuis.