Het is lang geleden dat ik een hele avond en nacht ben gaan stappen. Tijdens mijn studietijd ging ik elke week een hele nacht door, maar dat werd na mijn studie steeds minder. Ik ga nu vaak naar het theater of de film. Ook zit ik af en toe in de kroeg, maar dan wordt het nooit heel erg laat.
Gister ging ik met de vocalisten van de vocalistenworkshop die ik een aantal maanden geleden heb gevolgd, een avondje stappen. We begonnen om zes uur ’s avonds met een etentje bij Cinema Paradiso, jawel, mijn favoriete restaurant in Amsterdam. Met 8 meiden en 1 jongen zaten we aan een grote tafel met een grote kandelaar in het midden. Het eten was lekker, de sfeer uitstekend. We bespraken net met elkaar dat het voor andere mensen moeilijk te raden zou zijn wat onze connectie is, toen we werden aangesproken door een jongen die aan een tafel naast ons zat. En inderdaad, het eerste wat hij vroeg was hoe we elkaar kenden.
Iemand legde het verhaal aan hem uit. Hij vertelde op zijn beurt dat zijn tafel bestond uit vrijgezelle mannen, zeven in totaal, die mee hadden gedaan aan een televisieprogramma. De bedoeling van het programma was om de mannen aan een vrouw te koppelen, maar helaas was dat met deze mannen niet gelukt. De producente zat ook aan tafel en zal wel gedacht hebben, we nemen de mannen mee naar het hotspot-café van Amsterdam, daar vind je wel een aantal vrijgezelle dames die misschien interesse hebben. De jongen vroeg of we de tafels aan elkaar konden schuiven, zodat we lekker konden mengen. De producente wilde dat we om en om gingen zitten, dus vrijgezel jongentje – vrijgezel meisje – vrijgezel jongentje – vrijgezel meisje – enz. Eerlijk gezegd zagen de jongens eruit alsof ze door iedereen afgewezen zouden worden, dus we sloegen dit aanbod vriendelijk af. Toen we weggingen maakten we een vage afspraak met ze in de kroeg vlakbij het restaurant, maar we zijn natuurlijk niet op komen dagen. Dan maar geen tv-optreden.
Na het etentje gingen we bij iemand thuis de videoband van ons optreden bekijken! Op 24 januari hebben we allemaal een nummer gezongen tijdens de presentatie van onze workshop. De videocamera had bij iedereen een aantal kilo’s erbij geplakt. Gelukkig heb ik mezelf al vaker teruggezien op video zodat ik het niet erg vond om naar mezelf te kijken. Het beeld was ook niet al te confronterend omdat de videocamera op gepaste afstand bleef. Een totaaloverzicht is prettiger om naar te kijken dan een close-up van je neus. Intussen was het al erg laat geworden en kakten we allemaal een beetje in. Maar we wilden nog door! Er moest nog gedanst worden! In de Melkweg! Dus gauw op de fiets naar de Melkweg. Maar oei, wat een lange rij stond daar voor de deur! We besloten om in een café iets te gaan drinken en later terug te komen, zodat de rij dan hopelijk minder lang zou zijn. De kroeg was vreselijk. Het was er stampvol en de muziek stond veel te hard. En overal stonden van die zielige mannen met een biertje in de hand die iedere vrouw in het café keurden. Hun ogen schreeuwden uit: “Wie wil er alsjeblieft met mij naar huis?” Er waren ook mannen die gewoon aan de bar hingen en verwikkeld waren in een diep gesprek met een vriend. Mannen die echt kwamen voor een gezellig avondje uit. En als er toevallig een leuk meisje zou zijn, dan was dat mooi meegenomen. Maar ze zouden niet thuiskomen en zeggen: “Shit, weer niet gescoord.”
Gelukkig gingen we al snel terug naar de Melkweg. De rij was inmiddels opgelost en binnen een mum van tijd stonden we op de dansvloer. Mijn humeur was weer helemaal goed en de moeheid was verdwenen. Ook hier werden we door vele jongens gekeurd, af en toe zelfs lastig gevallen, maar de muziek maakte alles goed. Verstand op nul en net doen of je al die losers niet ziet. Toen ik danste, vroeg ik me af waarom ik dit eigenlijk niet vaker deed. Het was heerlijk om me weer zo te laten gaan op de dansvloer. De dj draaide drum ’n bass, en ik ging helemaal uit mijn dak. Later werd de muziek minder leuk en mijn benen steeds vermoeider. Tijd om naar huis te gaan. Dit was me een nachtje wel.