Ik was te laat in het zwembad. En te laat zijn houdt in dat de uren voor baantjestrekkers zijn afgelopen en vervelende kinderen het zwembad onveilig maken. Ik merkte het meteen toen ik naar het buitenbad liep en mijn handdoek in de buurt van een groepje pubermeisjes legde, dat aangekleed naar de zwemmers zat te kijken. “Bordeaux, lichtroze, oranje en felroze, dat kan toch niet?”
Zonder iets te zeggen liep ik naar de koude buitendouche, terwijl ik wist dat ze het over mij hadden. Ik vloek namelijk in het zwembad. Urenlang ben ik op zoek geweest naar een zwembroek die qua kleur past bij mijn tankinitopje, maar als de kleur goed was, was het model fout en als het model goed was, was de kleur fout. Dus had ik gekozen voor een foute kleur. Ik was er zelf inmiddels aan gewend en de baantjestrekkers of badmeesters hadden er nog nooit iets van gezegd. Die hielden wijs hun mond.
Deze pubers konden het echter niet laten om er een opmerking over te maken. Ik gaf ze groot gelijk, ik was vroeger precies zo. Want hoe vaak heb ik niet samen met mijn schoolvriendin iemand belachelijk gemaakt of uitgelachen? Eindelijk besefte ik me hoe die mensen zich destijds gevoeld moeten hebben.
Ik reageerde niet op de groep pubers, omdat mijn reactie waarschijnlijk voor een nog grotere hilariteit zou zorgen. Na het zwemmen stond ik onder de warme douche in het recreatiebad. Een groepje meisjes kwam naast me staan. Het meisje naast me bekeek me van top tot teen en in een voor mij onverstaanbare taal riep ze iets tegen de andere meisjes, die daarop allemaal lachten en met een schuin oog naar me gluurden. Hun lichaamstaal zei genoeg, mijn vloekende combinatie zorgde weer voor vermaak. Daarom besloot ik gister mijn zoekactie naar een bijpassende zwembroek wederom te starten. Er moet maar eens een eind komen aan mijn gevloek.