Eigenlijk zou ik gister naar het Bimhuis gaan. Daar trad Lizz Wright op, een nieuw jazzfenomeen uit Amerika. Ik kon gebruik maken van de gastenlijst, maar toen dit verzoek werd doorgebeld aan het Bimhuis, werd het afgewezen. Het concert was uitverkocht en een extra gastenlijstplaats kon er niet meer bij. Ik baalde er flink van.
Vriendin W. stelde daarom voor om met haar en een collega mee te gaan naar de film ‘Finding Nemo’. Ik stemde in. Maar toen ik zaterdag overdag erachter kwam dat ik nog veel huiswerk had liggen voor de Djam, belde ik af. Even later werd ik gebeld door een vriend die me ook al uitnodigde om mee te gaan naar ‘Finding Nemo’. Twijfel alom. Sterk zijn, nee zeggen, ik had tenslotte nog steeds niets aan mijn huiswerk gedaan. “Spontane acties zijn niet aan jou besteed,” liet hij me weten.
Dat klopte, en ook dáár baalde ik van. Uiteindelijk zat ik zaterdagavond in mijn eentje thuis braaf mijn huiswerk te doen en had ik alle leuke dingen aan mijn neus voorbij laten gaan.
En terwijl iedereen genoot van het concert of de film, voelde het bijna alsof ik mezelf strafte door verstandig te zijn.