(Geïnspireerd op een logje van She)
Toen ik het licht zag, zagen de dokters een klompvoetje. Veertien dagen na mijn geboorte werd het voetje gespalkt. Tot mijn zesde heb ik een spalkvoetje moeten dragen. Dat was niet erg. Ik herinner me er, afgezien van een nare ziekenhuiservaring, niets van. Wel moest ik nog jaren lang stevige schoenen dragen. Van die lompe dingen waar niks vrouwelijks aan te ontdekken was. Afschuwelijk vond ik ze. Na heel veel zeuren mocht ik op mijn veertiende voor het eerst laarsjes met een hakje. Een verademing!
Mijn zus was een fiks aantal jaren eerder ter wereld gekomen en mocht haar haren laten groeien. Maar eigenlijk had mijn moeder geen tijd voor haar lange haren en besloot ze om mijn koppie kort te houden. Ergens in het begin van mijn lagere schooltijd heb ik daardoor nog een vuistslag moeten incasseren, met een bloedneus als gevolg, omdat ik van achteren leek op de jongen waar de uitdeler ruzie mee had. Dolblij was ik dan ook toen ik vanaf de vierde klas van de lagere school mijn haar mocht laten groeien. En nog blijer toen ik mijn zelf uitgezochte kleurrijke zondagse kleren ook doordeweek aan mocht. Van een jongen veranderde ik in een meisje. Met oorbellen aan touwtjes rond mijn oor als toppunt.
En zo veranderde ik van een jongen in een meisje. Vond make-up niet interessant, maar verfde mijn nagels in alle kleuren van de regenboog. Verruilde kleur voor zwart en droeg strakke broeken al naar gelang ik ouder werd. Moest mijn hakjes in de kast laten wegens knie- en rugproblemen. Maar bleef een meisje. Met lange haren die nooit meer kort werden geknipt.
ik kan me nog herinneren dat ik mijn korte koppie niet leuk vond en dat aan mijn mama vertelde. alle andere kinderen hadden langere haren en ik niet. om dezelfde reden, denk ik, als wat jij omschrijft; het was zo makkelijk bij te houden.
Oh, ik was ook zo’n “jongen” met mijn door mijn moeder geknipte bloempotkapsel, totdat ik op mijn zesde gaatjes in mijn oren kreeg. Toen was dat nog een teken dat diegene toch echt een meisje was, tegenwoordig zegt dat natuurlijk ook niets meer. Mijn haar heb ik laten groeien en weer afgeknipt en laten groeien en weer korter laten knippen. Nu groeit het weer…
Ik heb nooit lange haren gehad, ook niet toen dat voor jongens in de mode was, halverwege de jaren zeventig 🙂
Maar het is welk erg zuur om klappen te moeten oplopen vanwege je korte haar!
Ik besloot op mijn achttiende mijn haar af te knippen. Ik leek vijf jaar ouder, en ben in mijn langharige tijd lang niet zo vaak nagefloten als toen ik kort haar had 🙂
Geinig, en weer zo herkenbaar.
Ik moest jullie natuurlijk naäpen en ook een stukkie schrijven over ’tomboyisme’ 😉
Heel jammer van die hoge hakken. Is het met je rug nog goed gekomen?
Oh, dat van dat korte haar had ik ook. Zusje met lang haar en ik een kort koppie. Toen ik ook net als jij permissie voor lang haar kreeg was ik niet te stoppen. Nu ik iets ouder wordt heb ik een pony en een iets kortere lengte, staat toch iets jonger;)
Oh ja, wilde nog zeggen dat er sowieso veel overeenkomsten zijn, heb tot mijn zestiende aangepaste schoenen gehad wegens een beenlengte verschil en steunzolen. Ook dat heb ik vrijwillig aan de wilgen gehangen. Was er klaar mee en heb er eerlijk gezegd nu wel eens last van, eigen schuld…
Ik heb hier helemaal nooit op gereageerd! Mooi logje, boeiend om te lezen hoe het bij jou was en ook ik lakte mijn nagels in alle kleuren van de regenboog. Overal waar ik op vakantie naar toe ging met mijn ouders, kocht ik nieuwe potjes.
@She: Beter laat dan nooit! 😉