Tralalala

Als mensen weten dat ik zing, willen ze nog wel eens aan me vragen of ik een stukje voor ze wil zingen. Meestal zeg ik ‘nee’. Ik ben wat dat betreft echt een schijtluis. Vandaag bedacht ik me toen een collega dit vroeg. Ik wilde geen schijtluis meer zijn, zeker niet voor iemand die ik al langere tijd ken. Op mijn werk kan ik niet uit volle borst zingen, maar ik wilde toch een klein deuntje aan hem laten horen. Dus zong ik, waar niemand me kon horen, een paar regels van mijn eigen nummer. Hij reageerde enthousiast. Nu geloof ik daadwerkelijk dat hij het mooi vond, maar mensen kunnen toch niet zeggen dat ze het waardeloos vinden als ik mijn best doe om aan hun verzoek te voldoen? Ik zie ze al achter mijn rug om naar andere mensen fluisteren: “Die muts kan echt niet zingen!” Nu weet ik na al die jaren zangervaring dat ik aardig kan zingen, maar je moet er natuurlijk wel van houden. Gelukkig vind ik het zelf wel mooi (dat is nog altijd het allerbelangrijkste als je zingt!) en ik merk dat het een voordeel is dat ik eigen nummers schrijf. Mensen zijn dan net iets meer onder de indruk. Maar natuurlijk ga ik mijn collega wel de studio-opnames laten horen die ik drie jaar geleden heb laten maken. En als ik ooit een cd mag uitbrengen, kan de hele wereld me op m’n best horen. Dan kan ik voortaan zeggen: “Een stukje voorzingen? Ach, misschien kan je beter mijn cd bij de Free Record Shop kopen, hij kost maar 10 euro…”