Vanaf mijn achtste hield ik een dagboek bij. In het begin sporadisch, tijdens mijn puberteit veelvuldig. Het was een goede manier om dingen van me af te schrijven, bovendien leek het me leuk om belevenissen vast te leggen en die als oud vrouwtje glimlachend terug te lezen. Of eerder al, aangezien ik schreef: ‘Op mijn dertigste zal ik me hier vast om bescheuren.’
Daar ben ik nu van op teruggekomen. Want ik kwam erachter dat het helemaal niet leuk is om mijn zielenroerselen van toen te herlezen! De onzekerheden, de jongens, het stappen, de korte en lange relaties en de hartenpijn. De wisselende stemmingen (meestal afhankelijk van anderen) en het gedoe met vriendinnen, verkeringen en familie.
Ik ben dan ook blij dat ik in mijn begin jaren twintig overstapte op het schrijven van liedjes. Ik moest ergens mijn ei kwijt en of dat nu een dagboek of een compositie was maakte niet uit. Maar naar een compositie kan ik luisteren zonder meteen te walgen van het beschreven probleem. Omdat het verder van me af staat door de Engelse tekst en de extra aandacht voor de schrijfstijl. Want: in eerste instantie voor mezelf, maar in tweede instantie voor het publiek gemaakt.
Het componeren verdween toen ik ging loggen. Loggen is anders dan schrijven in een dagboek of componeren. Diepgaande gedachten worden nooit open en bloot op tafel gelegd, maar van me af schrijven doe ik wel door het in een cryptische verpakking te gieten. Daardoor blijft het leuk om het terug te lezen, want: in eerste instantie een zielenroersel, maar in tweede instantie een voor het publiek geschreven tekst.
Even heb ik nagedacht over het ritueel verbranden van mijn dagboeken. Maar dat ging me te ver. Daarom staan ze nu in een doos op zolder om er heel, heel, heel af en toe naar te kijken.
Ik heb ook een aantal van die dagboeken. Laatst heb ik wat bladzijden teruggelezen en ik voelde weer precies hoe ik me toen voelde. Ik vond het niet naar om terug te lezen. Waarschijnlijk omdat ik weet dat het uiteindelijk allemaal goed is afgelopen…
Je dagboeken maken deel uit van je verleden. Ik zou zelf nooit doelbewust een deel van mezelf vernietigen. Zonder verleden geen toekomst?
Vroeger kon ik niets be-/omschrijven van wat ik eigenlijk beleefde, want: geen tijd/zin daartoe. Daarom vind ik het nu wel handig om voor mezelf te definiëren wat nu eigenlijk ‘deep down’ mijn zielenroerselen zijn. Als ik het weer teruglees ervaar ik weer precies het gevoel van het ‘moment’. Geinig is dat.
Je website klopt weer! Hulde !
Toen ik een jaar of acht, negen was, heb ik ook een dagboekje gehad. Helaas heb ik geen idee waar dat gebleven is. Maar dat zou nu niet echt wereldschokkend zijn om terug te lezen, denk ik.
De dagboeken waaraan ik ooit ben begonnen zijn nooit volgeschreven. Telkens hield ik op om na een paar maanden opnieuw te beginnen.
Oh, ik had laatst een dagboek in handen uit mijn tienerjaren, zo grappig wat ik allemaal schreef en hoe. Alles was of drama of vlinders. Ik heb het met een glimlach weer weg gelegd, het was toch wel ikke die dat schreef…saved;)
Soms best leuk om oude dagboekfragmenten terug te lezen, toch? Zodra een dagboek een boek van Pandora blijkt te zijn is het wellicht beter deze nog enkele decennia in de doos op zolder te laten.
Herkenbaar, ik heb mijn tienerdagboeken ook niet meer bewaard, wat gaat er veel door je heen op die leeftijd zeg…
Je zou vast spijt hebben gekregen als je ze had verbrand, ze zijn toch onderdeel van je leven. Ik heb zelf gemengde gevoelens als ik mijn oude dagboeken doorlees, heb niet altijd het gevoel dat ik veel heb geleerd en dat is best een beetje een pijnlijk om te moeten constateren!
De mijne zijn opgevreten door de muizen bij mijn ouders op zolder en dat vind ik juist heel jammer.