Ik ken The Cardigans nog niet zo lang. Een paar maanden geleden leende ik op aanraden van een collega een cd van ze uit de bieb. Ik was meteen verkocht.
Ik had echter slechte verhalen gehoord over de live-optredens van The Cardigans. De zangeres zou niet zuiver zingen en de band zou ongeïnteresseerd overkomen.
Maar gister was er niets dan goeds aan hun optreden.
Ze hadden de zaal opgeleukt met grote en kleine kroonluchters, die af en toe draaiden als waren ze een discobal en alles aan hun muzikale spel was strak en zuiver.
Het concert was niet uitverkocht en mijn collega en ik waren op tijd gearriveerd, zodat we, weliswaar na het doorstaan van een goed, maar op een gegeven moment saai voorprogramma het concert van The Cardigans goed konden zien.
Toen ik na afloop van het concert naar huis fietste kwam ik een paar verdwaalde Schotten in kilt tegen.
Eenmaal thuis hoorde ik dat de Schotten, tegen mijn verwachting in, verloren hadden met 6-0.
Het Nederlands elftal heeft eindelijk weer bewezen te kunnen voetballen en The Cardigans hebben bewezen een goede band te zijn.
Spelen kunnen ze dus. Allebei.