“Ik wil een vriendin en een leuke baan, want pas dan ben ik gelukkig,” hoorde ik gister iemand zeggen in het restaurant waar ik met een aantal collega’s een overheerlijke maaltijd nuttigde.
Ik fronste mijn wenkbrauwen. Deze zin verbaast me elke keer weer als hij mij ter ore komt.
Sommige mensen denken blijkbaar dat hun geluk afhangt van anderen. In plaats van aan hun eigen geluk te werken, zoeken ze het in factoren waar ze geen controle over hebben.
Een baan zoeken die je ligt draagt inderdaad bij aan je eigen geluk, daar ben ik het mee eens. Maar om te zeggen dat je een vriendin nodig hebt om gelukkig te worden vind ik nogal naïef.
Verliefdheid kan helpen om je beter te voelen, net als een vertrouwde arm om je schouder van degene bij wie je helemaal jezelf mag zijn.
Maar een relatie aangaan om jezelf gelukkig te maken is een raar uitgangspunt. Het is ook niet eerlijk ten opzichte van de tegenpartij. Ik wil niet de vriendin van iemand zijn omdat ik hem gelukkig moet maken.
We vergeten wel eens om kritisch naar ons eigen leven te kijken en daadwerkelijk de dingen te doen die ons hart ons ingeeft.
Iemand kan wel een steun voor je zijn, een helpende hand. Hij of zij kan je moed inpraten, achter je staan, leuke en spannende dingen met je ondernemen. Maar wat gebeurt er met je als het uitgaat?
Dan ben je weer terug bij af.
Geluk begint bij jezelf, pas daarna kan de ander iets toevoegen en het geluk uitbreiden.