Ik heb een gruwelijke hekel aan meezingfestijnen. Een zaal vol mensen die arm in arm heen en weer deint, overenthousiast meeklapt- en zingt op veelal foute nummers, het kan me allemaal gestolen worden.
Maar er zijn van die momenten in je leven waarop je er niet onderuit komt. Dat je wél meeklapt, -zingt en -swingt. En niet omdat het moet, nee, erger nog, omdat je het zelf wil. Ik kan u verzekeren, dat is even schrikken, vooral als je door een camera volop in beeld wordt genomen omdat je zo enthousiast meedoet.
Nu kijk ik al van kleins af aan naar het songfestival en aangezien gister de finale van het Nederlandse songfestival in Amsterdam plaatsvond, zat ik samen met mijn collega in het enthousiaste publiek dat grotendeels bestond uit homo’s, opgedirkte tutjes en BN’ers. Voor de uitzending begon werden we opgewarmd door middel van songfestivalmedley’s, gezongen door recente deelnemers van het songfestival. In de zaal ging een aantal rijen staan. Meer rijen gingen staan. De rijen vóór ons gingen staan. Dus gingen wij staan. En meezingen. En meeklappen. Ha! Dat was best leuk!
Nadat alle finaledeelnemers waren geweest en zij in spanning in the green room de uitslag afwachtten, kwam Sandra Kim ten tonele. We zongen de longen uit ons lijf op ‘J’aime la vie’, iets wat de cameraman aan heel Nederland wilde laten zien. Soms heb ik een hekel aan rode lampjes, hier zat ik met smart te wachten op een rood schijnsel. We waren opgelucht maar toegegeven, toch ook teleurgesteld toen er geen rood lampje op de camera verscheen. In de regiekamer vonden ze ons vast niet goed genoeg.
Nadat mijn favoriet had gewonnen hielden we het voor gezien en tuften we in de auto naar huis. Maar wat een superavond hebben we gehad. Even wat principes overboord gooien en ongegeneerd de knop omdraaien en je gaat uit je dak. Best simpel eigenlijk. En vooral, best leuk.
Updeet: Een andere collega heeft ons gespot op tv. Ha, dus toch!