Er zijn mensen die hun spijkerbroeken en ondergoed strijken. Of nog erger: hun handdoeken.
Ik niet. Ik strijk maar een paar keer per jaar. Alleen als het echt moet. Omdat de kreukels in mijn pas gewassen kleding het vertikken er op eigen houtje uit te gaan.
Ik bezit echter geen strijkplank. Wel heb ik een strijkbout in de kast staan. Geen supersonisch stuk ijzer dat af en toe stoom moet afblazen, maar een ouderwetse die in een ver verleden mijn oudtante toebehoorde.
Maar de strijkplank blijkt een gemis te zijn als ik die ene leuke blouse vol kreukels moet strijken. Waar kan ik die blouse zo neerleggen dat hij niet kreukelt tijdens het strijken? De tafel biedt uitkomst, maar helemaal vlekkeloos gaat dat niet.
Nu stond ik zonet op zolder. U moet weten dat de zolder een verzamelplaats stortplaats is van spullen die de bewoners van dit pand liever kwijt dan rijk zijn. En omdat het er toch al een rotzooi is, blijven de spullen na een verhuizing gewoon staan. Voor mijn katten die er dikwijls vertoeven een paradijs, voor de huisbaas een hel, voor mij een uitkomst.
Ik zag namelijk net een strijkplank staan.