Ontwaken. Dikwijls een ontluisterend moment. In de paar seconden waarin ik ontwaak, vliegt de realiteit op me af, grijpt me bij de lurven en bijt hard in mijn gedachten en herinneringen. Als op bevel denk ik terug aan de vorige dag en dagen, aan wat er is gebeurd, aan wat me is overkomen, aan welke keuzes ik wel en niet heb gemaakt.
Terwijl ik word omsingeld door mijn leven, lift ik mijn hoofd ietsjes op, en als ik concludeer dat ik de juiste beslissing heb gemaakt vlij ik mijn hoofd zachtjes op het kussen, sluit mijn ogen en slaak ik een kleine zucht van verlichting. Ben ik ontevreden over het verloop van de afgelopen dagen dan verstop ik mezelf onder mijn dekbed. Ik weiger om op te staan en de realiteit te betreden. Ik sluit mijn ogen en laat me nog even meenemen door mijn dromen. Tot het onvermijdelijke moment dat de wekker me maant om op te staan. En nog een keer. En nog een keer. ‘Maar het is zaterdag,’ prevel ik vandaag. Tevergeefs. Ik luister naar de schreeuwende wekker, sta mopperend op en bedenk dat ik een volgende keer toch even beter moet nadenken voordat ik mezelf in de aanbieding gooi om op zaterdag te komen werken.