Eigenlijk was het de eerste sneeuw die mijn gedachten naar vorig jaar terug lieten gaan. Ik was net op tijd met zwangerschapsverlof gegaan; daarna werd het winter. Ik schuifelde met mijn dikke buik over de besneeuwde trottoirs om de tram naar het ziekenhuis te pakken. Even voor kerst werd het menens qua bloeddruk en moest ik een paar nachtjes blijven.
Vanuit een warme zaal met een fijn bedje en lekker eten zag ik hoe de sneeuwvlokjes naar beneden dwarrelden. Tweede kerstdag mocht ik naar huis. Bijna jammer, want ik begon al gewend te raken aan de lekkernijen die het ziekenhuis voorschotelde.
Derde kerstdag kon ik weer terug. Dylan diende zich aan.
Buiten sneeuwde het nog steeds. En dat zou het nog lang blijven doen.
(En natuurlijk later meer, het kindje is tenslotte bijna één. Voor nu: een fijne kerst!)
Wat kan een jaar toch snel voorbij vliegen!
Fijne kerstdagen, incl. de derde 😉
oe, is ie dan NU gewoon hartstikke jarig? voor ’t eerst?!!
zo ja, van heel erg harte gefeliciteerd =)