“KOM JE VANAVOND BIJ ME ETEN?”
“Ja, dat is goed, hoe laat?”
“ROND ZEVEN UUR?”
“Da’s goed, later!”
Dit is geen conversatie tussen een slechthorende en een goedhorende, maar tussen mijn mobiel en een andere mobiel. Hoewel mijn mobiel nog maar vier jaar oud is, heeft het al een stempel ‘prehistorisch’ bemachtigd omdat het één van de weinige toestellen is die niet met kleine letters kan esemessen.
“Niet zo schreeuwen,” lees ik vaak in mijn schermpje als ik net een sms heb verstuurd. “SORRY, IK KAN ER NIETS AAN DOEN.”
Ik had daarom gister al mijn hoop gevestigd op de kerstborrel op mijn werk, waar maar liefst drie i-modes werden verloot.
Alle aanwezigen zetten hun naam op een briefje, onderwijl discussiërend over hoe vaak het briefje dubbelgevouwen moest worden om op te kunnen vallen.
De spanning was te snijden. De lootjes werden één voor één getrokken en één voor één werden de namen opgenoemd.
Slik. Geen i-mode.
Hmpf. Geen i-mode.
Balen! Geen i-mode.
Ik prees me maar gelukkig met het extraatje in de vorm van een Bijenkorfbon die ik die dag van de baas had gekregen. Helaas is het bedrag niet toereikend genoeg om een i-mode of andersoortig mobiel toestel te kopen, maar wel om mijn baalgevoel te laten verdwijnen door een leuke aankoop.
“TOT ZO IN DE BIJENKORF.”