Wanneer anderen enthousiast vertellen over een boek dat ze lezen, is het lastig om daar in mee te gaan als je het zelf niet hebt gelezen. Hoogstens kan je aangestoken worden door het onderwerp en besluiten het boek ook te gaan lezen, maar vaak komt dat niet voor.
Toch moet mij even iets van het hart. Over het boek dat ik nu lees. En ik begrijp meteen dat u daar misschien niet enthousiast over kan zijn omdat het u niet aanspreekt. Maar toch moet ik het kwijt, want jongens, ik lees me d’r toch een prachtig boek! En het is geeneens een kinderboek. Nee, het gaat om De Franse Tuinman van Santa Montefiore (1970).
Ze vertelt het verhaal van Miranda Claybourne die met haar twee kinderen en man vanuit het hippe Londen waar ze een leven à la Sex & The City erop na hield verhuist naar een landhuis in een saai dorpje waar iedereen elkaar kent. Natuurlijk valt Miranda buiten de boot en verlangt ze terug naar de anonimiteit van de stad. Haar man werkt daar nog en verblijft door de week bij zijn maîtresse.
De tuin rondom hun landhuis was vroeger een lust voor oog, toen Ava Lightly er nog woonde. Van die glorie is nog weinig terug te vinden, en groene vingers heeft Miranda niet. Ze huurt daarom een tuinman in, van Franse afkomst en nog bijzonder aantrekkelijk ook. Wanneer ze de cottage waar hij gaat wonen opruimt, vindt ze het dagboek van Ava.
Dat is waar ik nu ben in het boek en omdat ik altijd zo blanco mogelijk aan een boek wil beginnen ben ik niet van plan de volledige beschrijving van het boek te vermelden. Die kunt u lezen op bol.com via de link die u eerder in dit stukje tegenkwam.
Maar wat is het toch fijn om voor het slapen me mee te laten slepen door een goed geschreven verhaal. Nog fijner is het lezen zonder tijdsdruk: sinds lange tijd lees ik weer eens een boek waar ik géén recensie over hoef te schrijven.
Daar waar je nu bent begint mijn nieuwsgierigheid de overhand te winnen 🙂
Idd, prikkelend beschreven…
Tja, en wanneer zien we een boek van jouw hand ;-)?
@Angela: Haha, laat mij maar korte stukjes en recensies schrijven. Een verhaal schrijven is hele andere koek!
Kijk, da’s handig! Binnenkort moet ik weer naar de bieb. Dan komt dit boek zeker op het lijstje.
Ik vind dat ook vervelend verplicht een boek lezen terwijl je eigenlijk dat boek normaal al na 10 bladzijden weg zou leggen. Maar hoeveel recensies schrijf jij eigenlijk? Als ik zo’n verplichting had dan zou ik het niet lang volhouden.
@Theo: Soms iets te veel ja. 🙂
@Aukje zolang het maar geen al te zware verplichting wordt!
Ze heeft meerdere boeken geschreven, niet allemaal even boeiend, maar oa ‘Vlinderkistje’ en ‘Onder de Ombuboom’ vond ik prachtig.