U kent het vast wel. Het salaris wordt gestort, u maakt een sprongetje in de lucht en holt naar buiten om uw pas gestorte geld uit te geven. De eerste twee weken leeft u in een oase, de laatste twee weken bevindt u zich bijtend op een houtje op een verlaten boomstronk in de woestijn. En natuurlijk spreekt u met uzelf af om het de volgende maand beter te doen. Het sprongetje in de lucht staat u uzelf nog toe, maar u rent niet de eerste de beste winkel binnen om al uw geld uit te geven. Maar dat voornemen verdwijnt als sneeuw voor de zon als de centen weer gestort worden. Voor u het weet pleegt u wederom roofbouw op uw rekening en begint dit verhaal weer van voor af aan.
Ik trek de lijn door naar mijn lichaam. Ik voel me goed, maak een sprongetje in de lucht en plan mijn agenda vol. Ik heb het naar mijn zin, leef in een oase maar merk na een tijdje dat mijn fitheid scheurtjes begint te vertonen. Ik slaap overdag bij zodat ik ’s avonds de hort op kan. Dit duurt even tot ik het niet meer trek en mezelf als kluizenaarster opsluit in mijn nederige onderkomen. Natuurlijk spreek ik met mezelf af dat ik het de volgende keer beter ga aanpakken. Ik sta mezelf een sprongetje in de lucht toe, maar ik moet voorkomen dat ik mijn agenda niet volplan. Maar dat voornemen verdwijnt als sneeuw voor de zon als mijn moeheid is verdwenen. Voor ik het weet pleeg ik wederom roofbouw op mijn lichaam en begint dit verhaal weer van voor af aan.