Een vrolijk deuntje uit een radio. Eentonig getimmer. Het felle schijnsel van een lamp. Een bulderende lach. Luidruchtige stemmen. De bouwvakkers maken me wakker met hun lawaai en doen me afvragen waarom zij werken op de dag dat prinses Juliana op een paar honderd meter afstand van hun bouwput wordt bijgezet in de graftombe.
Rond elven begeven mijn gezelschap en ik ons onder de toeschouwers bij de Nieuwe Kerk. Het is er druk. Na lang wachten vangen we tussen de toeschouwers en de vele camera’s een glimp op van de gasten en de lijkkoets. Als de lijkkoets voor de ingang van de kerk stilstaat zijn we stil. Om ons heen is het stil. Alle 4000 toeschouwers tonen respect en zijn stil. Het enige dat we horen is een blaffende hond en het geklik van fototoestellen om ons heen. Even vraag ik me af waar de drang om alles vast te leggen vandaan komt.
Nadat de kist naar binnen is gedragen wandelen we in de zon naar huis. Daar luisteren we via de televisie naar de muzikale omlijsting van de uitvaartdienst, de bouwvakkers luisteren naar Xander van Volumia. En terwijl ik een traan wegpink op het moment dat de kist naar de graftombe wordt gedragen, hoor ik de bouwvakkers een ander deuntje fluiten. De vrolijkheid buiten rijmt niet met de bedroefdheid binnen, maar kunnen klaarblijkelijk wel zonder moeite en zonder zich aan elkaar te storen naast elkander bestaan.