“Ik heb geen eten in huis, weet jij een pizzeria in de buurt waar ik een pizza kan halen?”
Ik frons mijn wenkbrauwen. “Een pizza halen? Het is toch veel gemakkelijker om een pizza te laten bezorgen?” merk ik op.
“Kan dat?” vraagt ze met een verbaasde bambi-blik in haar ogen.
Ik glimlach even van ongeloof. Ik ben nog nooit een student tegengekomen die niet op de hoogte was van het pizzabeleid in de stad.
Als ze mijn glimlach ziet schiet ze meteen in de verdediging. “Maar ik kom van het platteland, daar laten we nooit een pizza bezorgen! Ik weet niet hoe dat werkt!”
Het is overduidelijk dat ze een groentje is, nog nat achter de oren en niet op de hoogte van de geneugten van de stad.
Ik leg haar uit dat ze een pizzeria kan bellen, een bestelling kan plaatsen en binnen een half uur de pizzakoerier kan verwachten met een, hopelijk, warme pizza.
Als ik haar even later ijverig op internet zie zoeken naar een menu en een telefoonnummer van een pizzeria denk ik met enige schaamte terug aan de periode waarin ik mijn eerste schuchtere schreden in Amsterdam zette. Blikken vol ongeloof werden me toegeworpen omdat ik de woorden ciabatta en filet américain niet kende.
Maar ja, dat aten we niet op het platteland.
“Kost het bezorgen van een pizza ook geld?” vraagt ze terwijl ze geconcentreerd naar het beeldscherm blijft kijken.
Ik glimlach. Ze gaat het wel redden in de grote stad.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *