Als ik bij mijn zus ben, is het te merken dat ik geen kinderen heb en zij wel. Ik doe en zeg de verkeerde dingen, omdat ik telkens vergeet dat mijn nichtje me nadoet en napraat. Bij de zin “Oh ja, Lars, is dat niet dat vervelende buurjongetje?” kan ik rekenen op verwijtende blikken van mijn andere familieleden.
Of wanneer ik mijn voeten op tafel leg en met de stoel wip. Binnen een mum van tijd ligt er op tafel naast de mijne een paar kindervoeten en even later valt ze achterover. Dan is het lastig om haar gedrag te verbieden, want tante Aukje doet het toch ook?
Vandaag is mijn nichtje vijf geworden. Hoewel ik nog steeds niet altijd verantwoordelijk gedrag vertoon, heb ik me in die vijf jaar opgewerkt tot favo-tante. Voor iemand die nooit wist hoe ze met kinderen om moest gaan is dat een hele eer. Maar ach, die status is ook snel bereikt aangezien we samen dansen op K3, met de barbie’s spelen, tekenen en foto’s maken:
En natuurlijk zal ik haar pushen om zangeres te worden. Wat? Zei iemand iets over onverantwoord gedrag?